5 παράξενες ταινίες

 

Mulholland Drive (2001)

Under the Skin (2013)

Dogtooth (2009)

The Lobster (2015)

Late August at the Hotel Ozone (1967) (Είναι ταινία που προέρχεται από την Τσεχοσλοβακία και ο κανονικός τίτλος της είναι «Konec srpna v Hotelu Ozon»)

3 χρυσαυγίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι αντί να συλληφθούν

 

Πέρα από το Χρήστο Παππά, άλλα δύο άτομα που προέρχονται από το χώρο της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή κυκλοφορούν ελεύθερα, χωρίς ακόμα να έχουν συλληφθεί από την Ελληνική Αστυνομία.

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ο υπαρχηγός της οργάνωσης Χρήστος Παππάς είναι φυγόδικος αν και θα έπρεπε να είχε συλληφθεί τον Οκτώβριο. Τώρα μάθαμε ότι η Αστυνομία, την οποία εγκωμιάζει τόσο συχνά ο υπουργός της Νέας Δημοκρατίας Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, αδυνατεί να εντοπίσει και να συλλάβει δύο ακόμα καταζητούμενους χρυσαυγίτες.

Συγκεκριμένα, πρόκειται για τα δύο πρώην -λόγω  της παραίτησής τους- στελέχη της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, Σωτήρη Δεβελέκο και Άκη Θεοδώρου, οι οποίοι κατηγορούνται για πέντε απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά συρροή, για την υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο «Φαβέλα», το Φεβρουάριο του 2018. Το πρωτοπαλίκαρο του τάγματος εφόδου του Πειραιά και ο επίσης γνωστός για τη δράση του χρυσαυγίτης αντιμετωπίζουν ποινική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος τους για τις κατηγορίες της απόπειρας ανθρωποκτονίας, της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, της απρόκλητης φθοράς ξένης περιουσίας, του εμπρησμού και της παράβασης του νόμου 456/76, περί φωτοβολίδων και πυροτεχνημάτων.

Παρά τις βαριές κατηγορίες που αντιμετωπίζουν, οι δύο δεν εμφανίστηκαν ποτέ για να απολογηθούν. Την ίδια ώρα, τουλάχιστον από τον περασμένο Σεπτέμβριο τους αναζητά και ανακριτής. Τα δύο πρώην υψηλόβαθμα στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης στον Πειραιά, αντιμετωπίζουν πλέον, από την 21η Οκτωβρίου, ένταλμα σύλληψης.

Συγκριτικός πίνακας ποσοστών ΑΝ.ΕΛ. και Χρυσής Αυγής

 

Στον παρακάτω πίνακα παρουσιάζουμε τα ποσοστά ψήφων που συγκέντρωσαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες (ΑΝ.ΕΛ.) και η Χρυσή Αυγή την περίοδο 2012-2019 σε διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις. Μπορεί τα δύο κόμματα να ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους (το ένα στην παραδοσιακή δεξιά με αντιμνημονιακή ρητορική και το άλλο στη νεοναζιστική ακροδεξιά), αλλά υπάρχει μια εκπληκτική ομοιότητα στην αρχή (πρώτη είσοδος στη βουλή) και στο τέλος τους (έξοδος από τη βουλή).

 

Εκλογές	Ημερομηνία	Ποσοστό των ΑΝ.ΕΛ.	Ποσοστό της Χρυσής Αυγής
Βουλευτικές	6-5-2012	10,60	6,97
Βουλευτικές	17-6-2012	7,51	6,92
Ευρωεκλογές	25-5-2014	3,46	9,39
Βουλευτικές	25-1-2015	4,75	6,28
Βουλευτικές	20-9-2015	3,69	6,99
Ευρωεκλογές	26-5-2019	0,80	4,87
Βουλευτικές	7-7-2019	-	2,93

 

18 ιστορικές και πολύκροτες δίκες

 

Το δημοσίευμα αυτό είναι μια σύντομη λίστα με μερικές από τις πιο πολύκροτες δίκες της ιστορίας.

 

1) Δίκη της «Υπόθεσης Ρούπελ» (1919 - 1920)

 

Η δίκη έγινε στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών την περίοδο 1919-1920. Κατηγορούμενοι ήταν οι εξής : ο μετέπειτα ακροδεξιός δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, ο Βίκτωρ Δουσμάνης, ο Ξενοφών Στρατηγός και ο Αθανάσιος Εξαδάκτυλος.

Κατηγορήθηκαν για την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας, του Δ΄ Σώματος Στρατού και άφθονου πολεμικού υλικού στους Γερμανούς και στους Βούλγαρους.

Οι κατηγορούμενοι Μεταξάς και Δουσμάνης κρίθηκαν ομόφωνα ένοχοι για την παράδοση στον εχθρό των οχυρών της ανατολικής Μακεδονίας. Για τον εξοπλισμό των επιστράτων ομόφωνα ένοχος ο Μεταξάς.

Στρατηγός και Εξαδάκτυλος κρίθηκαν αθώοι.

Οι ποινές που αποφάσισε το δικαστήριο ήταν οι εξής : θανατική ποινή για το Μεταξά και ισόβια δεσμά για το Δουσμάνη.

Ο Δουσμάνης φυλακίστηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1920, αλλά αποφυλακίστηκε στις 22 Νοεμβρίου 1920.

Η θανατική ποινή του Μεταξά δεν εκτελέστηκε.

 

 

2) Δίκη της Νυρεμβέργης (1945 - 1946)

 

Ήταν η μεγαλύτερη και σημαντικότερη δίκη εγκληματιών ναζιστών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Διεξήχθη λίγο καιρό μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και είναι η πιο διάσημη δίκη όλων των εποχών.

Έναρξη της Δίκης : 20 Νοεμβρίου 1945

Τόπος διεξαγωγής της Δίκης : Μέλαθρο της Δικαιοσύνης στη Νυρεμβέργη

Διάρκεια της Δίκης : 218 μέρες

Κατηγορούμενοι : 24 άτομα και 7 οργανώσεις (η ηγεσία του NSDAP, το υπουργικό συμβούλιο του Γ΄ Ράιχ, τα Ες Ες (SS), η Υπηρεσία Ασφαλείας (SD), η Γκεστάπο (Gestapo), τα Τάγματα Εφόδου (SA) και το Επιτελείο Ανώτατης Διοίκησης)

Σημείωση : Ο Μάρτιν Μπόρμαν δικάστηκε ερήμην.

Κατηγορίες : 1) Συνωμοσία για το σχεδιασμό και την εκδήλωση επιθετικών ενεργειών και άλλων εγκλημάτων κατά της παγκόσμιας ειρήνης, 2) Εγκλήματα κατά της ειρήνης, 3) Εγκλήματα πολέμου, 4) Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Λήξη της Δίκης : 1 Οκτωβρίου 1946

Απόφαση του Δικαστηρίου : Καταδικάστηκαν 19 από τους 24 κατηγορούμενους. Συνολικά 12 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά εκτελέστηκαν 10.

Ημερομηνία εκτέλεσης καταδικασθέντων : 16 Οκτωβρίου 1946

Ποιοι καταδικασθέντες σε θάνατο δεν εκτελέστηκαν : Δύο άτομα. Ο Γκέρινγκ (1893 - 1946) που αυτοκτόνησε το βράδυ πριν από την εκτέλεση και ο Μπόρμαν που καταδικάστηκε ερήμην.

Σημείωση : Οι καταδικασθέντες σε ποινές κάθειρξης οδηγήθηκαν τον Ιούλιο του 1947 στις Συμμαχικές Φυλακές Εγκληματιών Πολέμου στο Σπαντάου της Γερμανίας (Δυτικό Βερολίνο).

 

 

3) Δίκη του Ρούντολφ Ες

 

Ο Ρούντολφ Ες (Rudolf Franz Ferdinand Hoess) (1900 - 1947) ήταν διοικητής του ναζιστικού στρατοπέδου του Άουσβιτς, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο κολαστήριο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1939 εντάχθηκε στα Waffen-SS.

Το Μάιο του 1940 έγινε Διοικητής του διαβόητου ναζιστικού στρατοπέδου Άουσβιτς (Auschwitz), το οποίο βρίσκεται στη Νότια Πολωνία. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το Νοέμβριο του 1943. Υπήρξε απάνθρωπος και ανελέητος απέναντι στους κρατούμενους του στρατοπέδου και δεν έδειξε κανένα ίχνος οίκτου για τα πολυάριθμα θύματα που δολοφονήθηκαν υπό τις διαταγές του. Ήταν ο άνθρωπος που έκανε το Άουσβιτς το πιο θανατηφόρο ναζιστικό στρατόπεδο και το πιο γνωστό σε όλους τους ανθρώπους. Το Άουσβιτς, που έγινε συνώνυμο του τρόμου, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Ολοκαύτωμα και την εξόντωση των πάσης φύσεως αντιπάλων του ναζισμού. Έφτιαξε την πιο αποτελεσματική μηχανή μαζικής εξόντωσης. Βελτίωσε τις μεθόδους εκτέλεσης χτίζοντας θαλάμους αερίων πολύ μεγαλύτερους από αυτούς της Τρεμπλίνκα, ώστε να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων.

Επέστρεψε στη θέση του Διοικητή του Άουσβιτς το Μάιο του 1944 και έκατσε σε αυτή ως τον Ιανουάριο του 1945. Στις 11 Μαρτίου 1946 συνελήφθη από Βρετανούς στρατιώτες και προσποιήθηκε ότι ήταν αγρότης και ότι λεγόταν Franz Lang. Δεν κατάφερε όμως να τους ξεγελάσει. Το 1946 έδωσε κατάθεση για τα εγκλήματα που έκανε. Στις 25 Μαΐου 1946 παραδόθηκε στις πολωνικές αρχές, δικάστηκε από το Supreme National Tribunal για τα εγκλήματά του και στις 2-4-1947 καταδικάστηκε εις θάνατον. Εκτελέστηκε με απαγχονισμό στις 16-4-1947 στο χώρο του Άουσβιτς.

Το 1946 στη Νυρεμβέργη κατέθεσε τα εξής : «Διοίκησα το Άουσβιτς μέχρι τις 1 Δεκεμβρίου 1943 και υπολογίζω ότι τουλάχιστον 2.500.000 θύματα εκτελέστηκαν και εξοντώθηκαν εκεί με τους θαλάμους αερίων και με την καύση, και τουλάχιστον άλλο μισό εκατομμύριο υπέκυψε στην πείνα και τις ασθένειες, δημιουργώντας ένα συνολικό αριθμό νεκρών που έφτανε τα 3 εκατομμύρια.»

 

 

4) 1^η Δίκη του Μπελογιάννη (19 Οκτωβρίου 1951 – 16 Νοεμβρίου 1951)

 

Τον Ιούνιο του 1950, ο Νίκος Μπελογιάννης ήλθε στην Ελλάδα για να συμβάλει στην ανασυγκρότηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ. Ήταν το πρώτο ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ που ανέλαβε παρόμοια αποστολή μετά την ήττα του ΔΣΕ στον Εμφύλιο Πόλεμο. Συνελήφθη στις 20 Δεκεμβρίου 1950. Τρεις μέρες αργότερα, συνελήφθη και η Έλλη Παπά, σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, η οποία τον Ιούλιο του 1951 γέννησε το γιο τους, Νίκο. Παραπέμφθηκαν σε δίκη, αρχικά για παράβαση του Α.Ν. 509/1947 το 1951 και στη συνέχεια το 1952 με τον Α.Ν. 375/1936. Και τις δύο φορές καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Στις 19 Οκτωβρίου 1951 ξεκίνησε η δίκη των 93 κατηγορουμένων στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με την κατηγορία ότι προπαγάνδιζαν απόψεις υπέρ του ΚΚΕ και επιδίωκαν την εφαρμογή ιδεών με σκοπό τη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο αντισυνταγματάρχης της στρατιωτικής δικαιοσύνης Ανδρέας Σταυρόπουλος και στρατοδίκες οι ταγματάρχες Νικόλαος Κομνιανός, Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο μετέπειτα δικτάτορας), Γεώργιος Κοράκης και ο λοχαγός Θεμ. Κυριακόπουλος. Οι 12 θανατικές ποινές που εκδόθηκαν μετατράπηκαν σε ισόβια κάθειρξη, λόγω των «μέτρων ειρηνεύσεως» που είχε υιοθετήσει η κυβέρνηση Πλαστήρα.

 

 

5) 2^η Δίκη του Μπελογιάννη (15 Φεβρουαρίου 1952 – 1 Μαρτίου 1952)

 

Στις 14 Νοεμβρίου 1951 αποκαλύφθηκαν οι ασύρματοι του ΚΚΕ στη Γλυφάδα και στην Καλλιθέα. Οι κατηγορούμενοι Νίκος Μπελογιάννης και Έλλη Παππά παραπέμφθηκαν εκ νέου σε δίκη.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952 άρχισε η δεύτερη δίκη των 29 κατηγορουμένων στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών.

Η δεύτερη δίκη ολοκληρώθηκε την 1η Μαρτίου 1952 με 8 θανατικές καταδίκες. Ολοκληρώνοντας την απολογία του ο Μπελογιάννης θα τονίσει: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας […] Αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν για τη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό […] όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας».

Από τους 29 κατηγορούμενους ο Νίκος Μπελογιάννης και ο Ηλίας Αργυριάδης καταδικάστηκαν δις εις θάνατο, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Τάκης Λαζαρίδης, ο Νίκος Καλούμενος και η Έλλη Ιωαννίδου μια φορά σε θάνατο. Ο Τάκης Λαζαρίδης λόγω ηλικίας και η Έλλη Παππά λόγω ανήλικου τέκνου δεν οδηγήθηκαν στο θάνατο και η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952 και ώρα 4:15 τα ξημερώματα εκτελέστηκαν στο Γουδί υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών οχημάτων οι εξής : Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτριος Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης.

Η καταδίκη σε θάνατο του Νίκου Μπελογιάννη προκάλεσε ένα μεγάλων διαστάσεων κύμα συμπαράστασης, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

 

 

6) Δίκη των Αεροπόρων (22 Αυγούστου 1952 - 17 Σεπτεμβρίου 1952)

 

Η Δίκη των Αεροπόρων ήταν μια σκευωρία του 1952 εις βάρος της τότε Βασιλικής Αεροπορίας, που συντάραξε την πολιτική ζωή της Ελλάδας.

Στόχος της σκευωρίας αυτής ήταν να παρουσιαστεί η ηγεσία του Όπλου ως έχουσα κομμουνιστικές πεποιθήσεις, με συνέπεια αφενός την απομάκρυνση και δίωξη εξεχόντων στελεχών του και αφετέρου τη δημιουργία πολιτικής αστάθειας στην τότε κεντρώα κυβέρνηση του στρατηγού Πλαστήρα. Δημιουργός της σκευωρίας εκείνης ήταν ο μετέπειτα υποπτέραρχος Αντώνιος Σκαρμαλιωράκης και η ομάδα του.

Ο Α. Σκαρμαλιωράκης εμφανίσθηκε αργότερα στο προσκήνιο, στις 21 Απριλίου 1967, στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών, ως στέλεχος αυτής.

Η όλη υπόθεση της επικαλούμενης συνωμοσίας βασίστηκε στην «απόδραση» του Δόκιμου Ίκαρου Νικόλαου Ακριβογιάννη στην Αλβανία και από εκεί στη Ρωσία. Τις ανακρίσεις ανέλαβε τότε ο επισμηναγός Μητσάκος, ο οποίος εφαρμόζοντας κάθε παράνομο πρόσφορο μέσο, με βασανισμούς, τρομοκρατήσεις, προ-χρονολογώντας έγγραφα κλπ. προσπάθησε και συνέλεξε ψευδείς "ομολογίες" δια των οποίων στις 15 Ιουλίου 1952 εκδόθηκε βούλευμα κατά "είκοσι" ενόχων "κομμουνιστικής οργάνωσης". Σύμφωνα με το πόρισμα, οι ένοχοι "εκτελούσαν εντολές της ηγεσίας του ΚΚΕ".

Η Δίκη των Αεροπόρων ξεκίνησε στις 22 Αυγούστου 1952 στο Αεροδικείο Αθηνών. Στη δίκη δεν προσήχθησαν ο Δόκιμος Ίκαρος Ν. Ακριβογιάννης θεωρούμενος φυγάς και ο Χρήστος Δάδαλης, που πέθανε κατά την ανάκριση με άγνωστο τόπο ταφής του.

Η Απόφαση του Αεροδικείου εκδόθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1952, με βάση τον α.ν. 375/1936, σύμφωνα με την οποία κρίθηκαν και καταδικάστηκαν:

1.     Δύο εις θάνατο: οι Η. Παναγουλάκης (δις εις θάνατο) και Γ. Θεοδωρίδης.

2.     Τέσσερις σε ισόβια δεσμά: οι Θ. Μεταξάς, Γ. Μαδεμπλής, Αθ. Παπαντωνίου και Αθ. Κοντός.

3.     Τρεις σε εικοσαετή κάθειρξη: οι Ε. Ζαφειρόπουλος, Π. Λεμπέσης και Αλ. Κοντογεωργάκης.

4.     Ένας σε δεκαπενταετή κάθειρξη: ο Ι. Ντίνου και

5.     Δύο σε εξαετή κάθειρξη: οι Γ. Γαλανός και Α. Χριστοφής.

Οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Οι ποινές δεν εκτελέστηκαν και το 1953 η υπόθεση οδηγήθηκε στο Αναθεωρητικό.

Τον Μάρτιο του 1953 ξεκίνησε η επανεξέταση της υπόθεσης στο Αναθεωρητικό που μετά από κάποιες συνεδριάσεις διακόπηκε και αναβλήθηκε η δίκη "λόγω σημαντικών αιτίων και δια κρείσσονας αποδείξεις". Ξανάρχισε η δίκη έξι μήνες μετά, περί τα τέλη του Σεπτεμβρίου όπου κράτησε δύο μήνες. Η νέα απόφαση απάλειψε τις ποινές του θανάτου και μείωσε όλες τις ποινές περίπου στο ήμισυ.

Το Νοέμβριο του 1955 μόλις ορκίσθηκε η νέα κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, χορηγήθηκε αμνηστία σ΄ όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση, οι οποίοι και αποφυλακίσθηκαν στις 14 Νοεμβρίου 1955.

Το αξιοπερίεργο όμως είναι ότι ενώ παράλληλα εκκρεμούσαν σωρείες μηνύσεων των Αεροπόρων κατά των σκευωρών και βασανιστών τους, οι μηνύσεις αυτές ουδέποτε εκδικάστηκαν και τούτο διότι στην χορηγηθείσα αμνηστία μνημονεύονταν τα "διαπραχθέντα αδικήματα" της περιόδου αυτής όπως ψευδορκίας, απόκρυψης αλήθειας, υποκίνηση σε ψευδορκία, ψευδούς καταμήνυσης, ψευδούς ενοχοποίησης δι΄ υποβολής αλλοιώσεως ή απόκρυψης αποδεικτικού μέσου, χρήση εκβιασμού, απόκρυψη εγγράφων κ.λπ. με συνέπεια θύτες και θύματα να αμνηστευτούν.

Ήταν γεγονός ότι από την ακροαματική διαδικασία άρχισε να γίνεται αντιληπτή η σε βάρος των Αεροπόρων σκευωρία, καθώς στον Εμφύλιο δεν είχαν επιδείξει ανάλογη δράση. Μάλιστα διαφάνηκε το μίσος του ανακριτή υποσμηναγού Μητσάκου κατά του Θ. Μεταξά, όταν ο δεύτερος παλαιότερα του είχε ασκήσει πειθαρχική και ποινική δίωξη για υπόθεση λαθρεμπορίου. Εκείνο όμως που ξεσκέπασε τη σκευωρία της υπόθεσης των Αεροπόρων ήταν το έγγραφο που υπέβαλε πολύ όμως αργότερα ο μετέπειτα ταξίαρχος αεροπορίας και τ. διευθυντής ασφαλείας πτήσεων της Π.Α. Βλάσσης Δέδες προς το ΓΕΑ, στο οποίο αποκάλυψε ότι ο αναφερόμενος Ίκαρος ως φυγάς Ν. Ακριβογιάννης είχε σταλεί επί τούτου από την υπηρεσία για κατασκοπεία στην Αλβανία, πλην όμως συνελήφθη και με απόφαση αλβανικού στρατοδικείου τουφεκίσθηκε. Η Ελλάδα τότε δεν μπορούσε να το παραδεχτεί αυτό επίσημα και αντ΄ αυτού αποδόθηκε ότι διέφυγε στην Αλβανία ως κομμουνιστής, παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες του πατέρα του, απόστρατου αντισυνταγματάρχη της Χωροφυλακής από το Βόλο.

Περίπου τα ίδια είχαν συμβεί και με όλους τους άλλους, προκειμένου να αιωρείται ο κομμουνιστικός κίνδυνος στα πλαίσια τότε του ψυχρού πολέμου.

 

 

7) Δίκη του Άιχμαν (11 Απριλίου 1961 – 15 Δεκεμβρίου 1961)

 

Ο Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann) (1906 - 1962), συνταγματάρχης των SS και επιφανής ναζιστής, υπήρξε ένας από τους πιο σαδιστές δολοφόνους της σύγχρονης ιστορίας και ένας από αυτούς με το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το Ολοκαύτωμα (Holocaust).

Το 1932, σε ηλικία 26 ετών, με υπόδειξη του Ερνστ Καλτενμπρούννερ έγινε μέλος του Αυστριακού τμήματος του Ναζιστικού Κόμματος (NSDAP) με αριθμό μέλους 889895. Στη συνέχεια έγινε μέλος των SS  και το 1934 υπηρέτησε με το βαθμό του ομαδάρχη (Scharführer) στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.

Το Νοέμβριο του 1934 μετατέθηκε στην Ασφάλεια (Sicherheitspolizei) και τοποθετήθηκε στην υπηρεσία της  SD (Sicherheitsdienst). Στη συνέχεια τοποθετήθηκε στο τμήμα που ασχολείτο με τους Εβραίους, το οποίο ήταν διαρκώς απασχολημένο με τη συλλογή πληροφοριών για τους διακεκριμένους Εβραϊκής καταγωγής πολίτες. Η τοποθέτηση αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία του.

Το 1935 παντρεύτηκε την Βερόνικα (Βέρα) Λιμπλ (Veronica Catalina Liebl), με την οποία απέκτησε τέσσερις γιους. Τον ίδιο χρόνο ονομάζεται επισήμως υπεύθυνος των "Εβραϊκών ζητημάτων" της SD.

Το 1938 μετατίθεται στην Βιέννη, όπου τοποθετείται επικεφαλής του "Γραφείου Μετανάστευσης Εβραίων".

Ο Άιχμαν μετατίθεται για μια ακόμη φορά, τον Δεκέμβριο του 1939, στο Γραφείο 4 (Amt IV), όπως λεγόταν το γραφείο της Γκεστάπο στο Κεντρικό Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ (RSHA), και τοποθετείται επικεφαλής της Υποδιεύθυνσης Β4. Για τα επόμενα έξι χρόνια το γραφείο του Άιχμαν ήταν το επιτελείο εκπλήρωσης της «Τελικής Λύσης» (Endlösung). Η πρακτική εφαρμογή της «Τελικής Λύσης» άρχισε με τη δημιουργία, από άνδρες της Υποδιεύθυνσής του, αρχικά γκέτο στις μεγάλες κατεχόμενες πόλεις. Πρώτα στη Βαρσοβία και ύστερα στο Λοτζ. Η τακτική αυτή ακολουθήθηκε και σε πόλεις της κατεχόμενης ζώνης στη Σοβιετικής Ένωσης.

Οι μεταφορές Εβραίων στα ειδικά δημιουργημένα Στρατόπεδα Θανάτου άρχισαν το καλοκαίρι του 1941. Ο ίδιος ο Άιχμαν ήταν υπεύθυνος για να οργανώνει το σύστημα μεταφορών των Εβραίων από όλα τα μέρη της κατεχόμενης Ευρώπης προς τα στρατόπεδα αυτά, όπου και θα εξοντώνονταν. Για να διαπιστώσει την πρόοδο των "εργασιών" της «Τελικής Λύσης», ο Άιχμαν επισκέπτεται το στρατόπεδο του Άουσβιτς το 1941. Τον Νοέμβριο του 1941 προάγεται σε Αντισυνταγματάρχη (Sturmbannfuhrer) των SS και έχει ήδη οργανώσει τις μαζικές εκτοπίσεις Εβραίων από τη Γερμανία και τη Βοημία, σύμφωνα με τις εντολές του Χίτλερ "να εκκαθαρίσει το Ράιχ από τους Εβραίους το ταχύτερο δυνατό". Στις 20 Ιανουαρίου 1942  πραγματοποιείται με άκρα μυστικότητα σε ένα προάστιο του Βερολίνου η Διάσκεψη της Βάνζεε, κατά την οποία συζητήθηκαν θέματα που σχετίζονταν με το σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων.

Ο Άιχμαν επισκέφτηκε πολλά γκέτο και στρατόπεδα θανάτου στα πλαίσια των καθηκόντων του. Επισκέπτεται ξανά το στρατόπεδο του Άουσβιτς και εκεί, σε συνεργασία με τον Διοικητή του στρατοπέδου Ρούντολφ Ες, επιλέγει προσεκτικά τους χώρους εγκατάστασης των θαλάμων αερίων. Εγκρίνει τη χρήση του Zyklon-B ως αερίου θανάτου και παρακολουθεί προσωπικά τις πρώτες εφαρμογές του, για να βεβαιωθεί για την επιτυχία της μεθόδου. Φαίνεται ικανοποιημένος από τους αριθμούς των εκτελεσθέντων αντιπάλων του ναζισμού. Περιοδεύει συχνά σε όλες τις κατεχόμενες περιοχές και οργανώνει με προσοχή τις μεταφορές ανθρώπων προς  τα στρατόπεδα θανάτου. Υπάρχει εντολή να αφαιρούνται από τους Εβραίους όλα τα πολύτιμα αντικείμενα (ακόμη και τα χρυσά δόντια), τα γυαλιά όρασης, τα υποδήματα, οι βέρες, ακόμη και τα μαλλιά από τις γυναίκες κρατούμενες. Όλα αυτά πλουτίζουν τα ταμεία των SS.

Ο Άιχμαν μέχρι το τέλος του πολέμου συνεχίζει να πραγματοποιεί μαζικές εκτελέσεις στους θαλάμους αερίων των στρατοπέδων θανάτου. Τον Μάρτιο του 1944 πρωτοστατεί στη σφαγή των Εβραίων που είχαν απομείνει στην Ουγγαρία. Τον Αύγουστο του 1944 αναφέρει στον Χίμλερ, ότι αρκετά εκατομμύρια Εβραίων είχαν εξολοθρευθεί στα στρατόπεδα θανάτου καθώς επίσης και από τις "κινητές μονάδες", τα Einsatzgruppen.

Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Άιχμαν καταφέρνει να διαφύγει από την Ουγγαρία στην Αυστρία,  όπου και συλλαμβάνεται από τους Αμερικανούς. Επειδή έχει φροντίσει να πάρει το πλαστό όνομα «Ότο Έκμαν» (Otto Eckmann), οι Αμερικανοί δεν του αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία. Εγκλείεται σε στρατόπεδο αιχμαλώτων, όχι όμως υψηλής ασφαλείας, και έτσι καταφέρνει να δραπετεύσει και κρύβεται επί τρία ολόκληρα χρόνια στη Γερμανία. Το μεγάλο μερίδιο ευθύνης του στο Ολοκαύτωμα αποκαλύπτεται στη Δίκη της Νυρεμβέργης μέσω των μαρτυριών αλλά και όσων εγγράφων διασώθηκαν. Τα ίχνη του, όμως, έχουν χαθεί. Ο Άιχμαν είναι εξαφανισμένος. Οι Ισραηλινοί όμως είναι διατεθειμένοι να ψάξουν παντού μέχρι να τον εντοπίσουν και να τον συλλάβουν. Δημιουργούν το ειδικό "σώμα" των Εκδικητών (Nokmim), που έχει ως στόχο τον εντοπισμό εγκληματιών πολέμου που είτε έχουν διαφύγει τη σύλληψη, από αμέλεια των δυνάμεων κατοχής της Γερμανίας ή έλλειψη τεκμηρίων, είτε έχουν αλλάξει ταυτότητα και κρύβονται, όπως ο Άιχμαν.

Ο Άιχμαν καταφέρνει, το 1950, με τη βοήθεια της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού, να προμηθευτεί ένα Ιταλικό διαβατήριο στο όνομα Ρικάρντο Κλέμεντ (Riccardo Clement), στο οποίο εμφανίζεται ως άπολις (χωρίς υπηκοότητα). Το ίδιο έτος του χορηγείται βίζα, πάλι με τη μεσολάβηση του Ερυθρού Σταυρού, για να μεταβεί στην Αργεντινή. [Ας μην ξεχνάμε ότι η Αργεντινή υπήρξε το καταφύγιο πολλών ναζιστών εγκληματιών πολέμου]. Αρχικά εγκαταστάθηκε σε ένα προάστιο του Μπουένος Άιρες, όπου άνοιξε ένα καθαριστήριο ρούχων. Το κατάστημα χρεοκόπησε λίγο αργότερα και ο Άιχμαν μετακινήθηκε στην πόλη Tucuman, όπου εργάστηκε για ένα εργοστάσιο επεξεργασίας νερού και αρδεύσεων. Το 1952 κάλεσε τη σύζυγο και τα παιδιά τους να έρθουν κοντά του, όπως και έγινε. Το 1953, όμως, η εταιρεία για την οποία εργαζόταν χρεοκόπησε και η οικογένεια μετακινήθηκε ξανά στο Μπουένος Άιρες. Ο Άιχμαν προσελήφθη ως υπάλληλος της τοπικής αντιπροσωπείας της Μερτσέντες - Μπεντς (Mercedes - Benz).

Το 1959 η Μοσάντ, δηλαδή η μυστική υπηρεσία του Ισραήλ, πληροφορείται από έναν Εισαγγελέα ότι ο Άιχμαν είναι ζωντανός και βρίσκεται στην Αργεντινή με το όνομα Κλέμεντ. Πράκτορες της Μοσάντ πηγαίνουν στην Αργεντινή και θέτουν τον Άιχμαν υπό παρακολούθηση. Δεν έχουν, όμως, αρκετά στοιχεία για να πεισθούν για την πραγματική ταυτότητα του κ. Ρικάρντο Κλέμεντ. Την απόδειξη τους παρέχει ο ίδιος ο Άιχμαν, όταν στις 11 Μαΐου 1960 πηγαίνει να εορτάσει την αργυρή επέτειο του γάμου του (δηλαδή την επέτειο 25 χρόνων γάμου) με τη σύζυγό του, την οποία υποτίθεται ότι είχε νυμφευθεί στην Αργεντινή μόλις πριν μερικά χρόνια. Οι Ισραηλινοί, έχοντας την επιβεβαίωση που ζητούσαν, αναλαμβάνουν δράση. Οργανώνουν και πραγματοποιούν την απαγωγή του καταζητούμενου εγκληματία και τον κρατούν αιχμάλωτο σε ασφαλές κρησφύγετο, μέχρι να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να τον φυγαδεύσουν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τις αρχές της Αργεντινής. Η οικογένειά του τον αναζητά, τηλεφωνώντας σε νοσοκομεία και κλινικές, αποφεύγει, όμως, να ειδοποιήσει την Αστυνομία.

Στις 21 Μαΐου 1960 οι Ισραηλινοί βάζουν τον Άιχμαν ναρκωμένο, σε ένα εμπορικό αεροσκάφος της Ελ Αλ και τον οδηγούν στην Ιερουσαλήμ. Στις 23-5-1960 ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Μπεν Γκουριόν ανακοινώνει τη σύλληψη του Άιχμαν. Η Αργεντινή διαμαρτύρεται για την απαγωγή του Άιχμαν και, ύστερα από άκαρπες διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ, ζητεί σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το Ισραήλ συγκροτεί, σύμφωνα με τον Ισραηλινό ποινικό νόμο, τριμελές Δικαστήριο. Την υπεράσπιση του Άιχμαν αναλαμβάνει ο Γερμανός δικηγόρος δρ. Ρόμπερτ Σερβάτιους (Robert Servatius).

Η πολύκροτη δίκη, άρχισε στις 11 Απριλίου 1961. Η κατηγορία αφορούσε συνολικά δεκαπέντε αδικήματα, ανάμεσα στα οποία εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, εγκλήματα κατά των Εβραίων και συμμετοχή σε εκτός νόμου οργάνωση (τα SS). Ο Κατήγορος προσκόμισε μεγάλο όγκο εγγράφων, με τα οποία απεδείκνυε την εμπλοκή του κατηγορουμένου στις πράξεις για τις οποίες κατηγορείτο. Το Δεκέμβριο του 1961 το δικαστήριο αποφασίζει ότι ο Άιχμαν είναι ένοχος για όλες τις κατηγορίες και τον καταδικάζει σε θάνατο με απαγχονισμό. Τελικά εκτελέστηκε στις 31-5-1962.

 

 

8) Δίκη του Μπέλζεκ (1965)

 

Η δίκη του Μπέλζεκ (Belzec) ήταν μια δίκη εγκλημάτων πολέμου οκτώ πρώην μελών SS του ναζιστικού στρατοπέδου εξόντωσης Μπέλζεκ.

Από τους οκτώ κατηγορούμενους μόνο ένας καταδικάστηκε. Ήταν ο Josef Oberhauser που του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 4,5 χρόνων και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.

Η δίκη διεξήχθη στο 1ο Επαρχιακό Δικαστήριο του Μονάχου (Landgericht München I) και πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο της δίκης του Σόμπιμπορ, η οποία ακολούθησε τη δίκη του Μπέλζεκ, καθώς πέντε από τους κατηγορούμενους ήταν κοινοί και στις δύο δίκες.

 

 

9) Δίκη του Franz Stangl (13 Μαΐου 1970 – 22 Δεκεμβρίου 1970)

 

Γεννημένος στο Altmünster της Αυστρίας, ο Φραντς Στανγκλ (Franz Stangl) (1908 - 1971) έμεινε στην ιστορία ως λοχαγός των SS και διοικητής στα διαβόητα στρατόπεδα εξόντωσης Τρεμπλίνκα (Treblinka) και Ζομπιμπορ (Sobibor). Κατά συνέπεια είχε σημαντικό μερίδιο ευθύνης στο Ολοκαύτωμα.

Το 1931 προσλήφθηκε στην Αυστριακή Αστυνομία και εντάχθηκε στο Ναζιστικό Κόμμα. Το 1938 εντάχθηκε στα SS. Το 1940, με απευθείας εντολή από τον Χάινριχ Χίμλερ, ο Stangl έγινε επιθεωρητής του Προγράμματος Ευθανασίας Τ-4 στο Schloss Hartheim, όπου ψυχικά και σωματικά ανάπηροι άνθρωποι στέλνονταν για να θανατωθούν.

Διετέλεσε διοικητής του ναζιστικού στρατοπέδου Sobibor  (Απρίλιος 1942 – Αύγουστος 1942) και μετά  διοικητής της Τρεμπλίνκα (Σεπτέμβριος 1942 – Αύγουστος 1943). Ας μην ξεχνάμε ότι μεταξύ όλων των ναζιστικών στρατοπέδων η Τρεμπλίνκα ήταν αυτό που είχε το δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων. Πρωτοστάτησε στη μαζική εξόντωση ανθρώπων και δεν έδειξε ποτέ οίκτο για τα θύματά του.

Το 1945 συνελήφθη από τους Αμερικανούς και φυλακίστηκε στο Linz της Αυστρίας. Όμως, στις 30-5-1948 κατάφερε να αποδράσει και να πάει στην Ιταλία με ένα συνεργάτη του από το Ζομπιμπορ. Ένας Ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος που λεγόταν Alois Hudal και ήταν φιλοναζιστής, φυγάδευσε τον Στανγκλ στη Συρία, στην οποία έμεινε με την οικογένειά του ως το 1951. Το 1951 μετακόμισε στη Βραζιλία. Έπιασε δουλειά στη γερμανική εταιρεία Volkswagen. Αυτός ο άνθρωπος που αφαίρεσε τις ζωές χιλιάδων συνανθρώπων του, μπόρεσε να μείνει ελεύθερος για αρκετά μεγάλο διάστημα μετά τον πόλεμο.

Το ένταλμα σύλληψης βγήκε αρκετά καθυστερημένα, μόλις το 1961. Συνελήφθη από Βραζιλιάνους αστυνομικούς στις 28 Φεβρουαρίου 1967. Εκδόθηκε στη Δυτική Γερμανία για να δικαστεί για τις δολοφονίες που διέπραξε. Στις 22 Οκτωβρίου 1970 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Πέθανε στη φυλακή του Ντύσελντορφ από καρδιακή ανεπάρκεια στις 28 Ιουνίου 1971.

 

 

10) Δίκη των ακροδεξιών χουντικών πραξικοπηματιών (1975)

 

Δικαστήριο : Πενταμελές Εφετείο Αθηνών

Χώρος διεξαγωγής της δίκης : Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού

Ημερομηνία διεξαγωγής της δίκης : 28 Ιουλίου 1975 - 29 Αυγούστου 1975

Κατηγορούμενοι : διάφοροι απόστρατοι αξιωματικοί του στρατού ξηράς και της αεροπορίας κατηγορήθηκαν για τα αδικήματα της εσχάτης προδοσίας και της στάσης. Συνολικά 20 από αυτούς κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, τρεις φυγοδικούσαν ενώ ένας, ο Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, δικαζόταν την ίδια περίοδο στο στρατοδικείο με κατηγορίες βασανισμών και η υπόθεσή του διαχωρίστηκε.

Στις 23 Αυγούστου του 1975, ο πρόεδρος του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών Γιάννης Ντεγιάννης εκφώνησε την υπ' αριθμ. 477 απόφαση του δικαστηρίου το οποίο επέβαλε τις ακόλουθες ποινές:

Γεώργιος Παπαδόπουλος: Στρατιωτική καθαίρεση και θάνατος.

Στυλιανός Παττακός: Στρατιωτική καθαίρεση και θάνατος.

Νικόλαος Μακαρέζος: Στρατιωτική καθαίρεση και θάνατος.

Γρηγόριος Σπαντιδάκης : Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.

Γεώργιος Ζωιτάκης: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.

Οδυσσέας Αγγελής: Στρατιωτική καθαίρεση και 20ετής κάθειρξη.

Ιωάννης Λαδάς: Στρατιωτική καθαίρεση και 20ετής κάθειρξη.

Δημήτριος Ιωαννίδης: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.

Νικόλαος Ντερτιλής: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.

Μιχαήλ Μπαλόπουλος: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.

Μιχαήλ Ρουφογάλης: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.

Κωνσταντίνος Ασλανίδης: Ερήμην σε ισόβια.

Αντώνιος Λέκκας: Ισόβια.

Γεώργιος Κωνσταντόπουλος: Ισόβια.

Δημήτριος Σταματελόπουλος: Πέντε χρόνια φυλακή.

Στέφανος Καραμπέρης: Ισόβια.

Ευάγγελος Τσάκας: Ισόβια.

Νικόλαος Γκαντώνας: Ισόβια.

Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος: Ισόβια. (Ο Θεοφιλογιαννάκος παραπέμφθηκε και στη Δίκη των βασανιστών).

Ερήμην σε ισόβια καταδικάσθηκαν επίσης οι Ιωάννης Παλαιολόγος και Πέτρος Κωτσέλης.

Από τους υπόλοιπους καταδικασθέντες, σε έξι επιβλήθηκαν ποινές από 20ετούς καθείρξεως μέχρι 5ετούς φυλακίσεως, ενώ οι Αλέξανδρος Χατζηπέτρος, Κωνσταντίνος Καρύδας και έξι ακόμη κηρύχθηκαν αθώοι.

Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο τότε πρωθυπουργός και ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, με απόφασή του, μετέτρεψε τις θανατικές ποινές σε ισόβια.

 

 

11) Δίκη της οργάνωσης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός) (1975-1977)

 

Μετά τη σύλληψη των πρωταγωνιστών της πρώτης γενιάς της οργάνωσης RAF (γνωστή στα ΜΜΕ και ως Ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ), το κράτος της Δυτικής Γερμανίας έκλεισε τους συλληφθέντες μέσα στη νεόκτιστη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Stammheim, βόρεια της Στουτγάρδης.

Ο Holger Meins πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 1974.

Στις 21 Μαΐου 1975, άρχισε στο Stammheim η δίκη των Baader, Ensslin, Meinhof και Raspe.

Στις 9 Μαΐου 1976, η Ulrike Meinhof βρέθηκε νεκρή στο κελί της, κρεμασμένη από ένα σχοινί.

Τελικά, στις 28 Απριλίου 1977, την 192η ημέρα της δίκης, οι τρεις εναπομείναντες κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη.

Στις 7 Απριλίου 1977, ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας Siegfried Buback, ο οδηγός του, και ο σωματοφύλακάς του πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν από δύο μέλη της RAF ενώ βρίσκονταν μέσα σε αυτοκίνητο. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Buback, που ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρήθηκε από τη RAF ως ένα από τα βασικά πρόσωπα για τη δίκη - παρωδία της οργάνωσης.

Το γεγονός ότι η δίκη της RAF ήταν δίκη – παρωδία με προειλημμένες αποφάσεις για την πολιτική δίωξη των κατηγορουμένων και όχι μια δίκη δίκαιη, βασίζεται σε πολλά περιστατικά όπως π.χ. τα εξής : 1) ο δικαστής Weiss (δίκη του Mahler) είχε αθωώσει τον Joachim Raese (πρόεδρο δικαστηρίου του Τρίτου Ράιχ), 2) ο Siegfried Buback, ο κύριος δικαστής της RAF στο Stammheim, ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος, 3) σε αρκετά σημεία της δίκης του Stammheim, τα μικρόφωνα απενεργοποιήθηκαν όταν μιλούσαν οι κατηγορούμενοι, 4) δύο πρώην μέλη της RAF, ο Karl-Heinz Ruhland και ο Gerhard Müller, κατέθεσαν υπό εντολή της BKA, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα. Οι δηλώσεις τους ήταν συχνά αντιφατικές, κάτι που σχολιάστηκε επίσης στις εφημερίδες. Ο ίδιος ο Ruhland ανέφερε αργότερα ότι η κατάθεσή του προετοιμάστηκε σε συνεργασία με την αστυνομία, 5) ο Gerhard Müller εξασφάλισε την εύνοια της εισαγγελίας αφού προηγουμένως κατηγόρησε τους Baader, Meinhof, Ensslin και Raspe. Τελικά απελευθερώθηκε και μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ αφού εξασφάλισε μια νέα ταυτότητα και 500.000 γερμανικά μάρκα, 6) διάφοροι συνήγοροι υπεράσπισης (Klaus Croissant, Hans-Christian Ströbele, Kurt Groenewold) των κατηγορουμένων απελάθηκαν από τη Δυτική Γερμανία, ενώ άλλοι (Croissant, Ströbele και Mary Becker) συνελήφθησαν από την αστυνομία.

 

 

12) Δίκη της οργάνωσης Ερυθρές Ταξιαρχίες (1978)

 

Πολλά άτομα σε διάφορες δίκες στην Ιταλία δικάστηκαν με την κατηγορία της τρομοκρατίας και της συμμετοχής στις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» (Brigate Rosse). Εδώ όμως θα αναφερθούμε στη δίκη του 1978.

Η δίκη αυτή άρχισε το Φεβρουάριο του 1978 και τελείωσε τον Ιούνιο του 1978. Συνολικά 29 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης έως και 15 χρόνια, μετά από δίκη διάρκειας 15 εβδομάδων. Δεκαέξι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.

Ο Renato Curcio καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση, όπως ακριβώς και ο Pietro Bassi. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι κατά της διάρκεια της δίκης υπήρχε ένα μεγάλο χαλύβδινο κλουβί, μέσα στο οποίο ήταν κλεισμένοι οι κατηγορούμενοι.

Οι κατηγορούμενοι δήλωσαν ότι οι δίκες στην Ιταλία δεν έχουν καμία σχέση με τη δικαιοσύνη, αλλά είναι πράξεις πολιτικού πολέμου που διεξάγονται εναντίον του λαού από την άρχουσα τάξη.

 

 

13) Δίκες της οργάνωσης Action Directe (1986 - 1989)

 

Η Action Directe ήταν γαλλική οργάνωση που έδρασε την περίοδο 1979-1987.

Το 1984 ο Régis Schleicher συνελήφθη και καταδικάστηκε (δύο φορές ισόβια κάθειρξη). Απελευθερώθηκε μετά από 25 χρόνια φυλάκισης.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1987, συνελήφθησαν τα βασικότερα μέλη της οργάνωσης : Jean-Marc Rouillan, Nathalie Ménigon, Joëlle Aubron και Georges Cipriani. Εις βάρος τους υπήρχαν ήδη η οργάνωση και εκτέλεση δυο θεαματικών δολοφονιών: του γενικού επιθεωρητή εξοπλισμών Ρενέ Οντράν (25 Ιανουαρίου 1985) και του βιομηχάνου Ζορζ Μπες (17 Νοεμβρίου 1986). Καταδικάστηκαν αργότερα σε ισόβια κάθειρξη.

Η Nathalie Ménigon καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη το 1989 και αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 2008.

Ο αναρχικός Jean-Marc Rouillan προερχόταν από την οργάνωση GARI (Ένοπλες Επαναστατικές Διεθνιστικές Ομάδες), η οποία αγωνιζόταν εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία. Καταδικάστηκε το 1989 και στη συνέχεια το 1994 σε ισόβια κάθειρξη. Βίωσε πολύ σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. Πέρασε επτά χρόνια και έξι μήνες σε πλήρη απομόνωση.

 

 

14) Δίκη της οργάνωσης 17 Νοέμβρη (2003)

 

Δικαστήριο : Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων

Ημερομηνία έναρξης της δίκης : 3 Μαρτίου 2003

Ημερομηνία λήξης της δίκης : 17 Δεκεμβρίου 2003

Διάρκεια : 9 μήνες

Αριθμός συνεδριάσεων : 164

Τόπος διεξαγωγής της δίκης :

Πρόεδρος του Δικαστηρίου : Μιχάλης Μαργαρίτης

Μέλη του Δικαστηρίου : Νίκος Ζαΐρης, Βασίλης Κουρκάκης

Εισαγγελέας : Χρήστος Λάμπρου

Μερικοί Συνήγοροι της Πολιτικής Αγωγής :

Μερικοί Συνήγοροι Υπεράσπισης των Κατηγορουμένων :

Αριθμός Κατηγορουμένων : 19

Ονόματα κατηγορουμένων :

Απόφαση του Δικαστηρίου : 15 ένοχοι και 4 αθώοι

Ονόματα ενόχων : Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Χριστόδουλος Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος, Ηρακλής Κωστάρης, Κώστας Καρατσώλης, Βασίλης Ξηρός, Πάτροκλος Τσελέντης, Σωτήρης Κονδύλης, Κώστας Τέλιος, Θωμάς Σερίφης, Διονύσης Γεωργιάδης, Παύλος Σερίφης, Νίκος Παπαναστασίου

 

 

15) Δίκες της οργάνωσης Ε.Λ.Α. (2004 – 2005)

 

Η πρώτη δίκη του ΕΛΑ (2004)

Ημερομηνία έναρξης της πρώτης δίκης : Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2004

Ημερομηνία λήξης της πρώτης δίκης : 11 Οκτωβρίου 2004

Διάρκεια : 8 μήνες

Αριθμός συνεδριάσεων :

Τόπος διεξαγωγής της δίκης : Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού

Πρόεδρος του Δικαστηρίου : Ελισάβετ Μπρίλλη

Μέλη του Δικαστηρίου :

Εισαγγελέας : Ελευθέριος Πατσής

Μερικοί Συνήγοροι της Πολιτικής Αγωγής : Γιώργος Μαύρος, Δημ. Ευαγγελάτος, Μαρία Κευγά

Μερικοί Συνήγοροι Υπεράσπισης των Κατηγορουμένων : Δημήτρης Τσοβόλας, Σ. Καμπάνης, Δ. Μπελάντης, Μαρίνα Δαλιάνη, Σπύρος Φυτράκης, Άρης Κωνσταντάκης

Αριθμός Κατηγορουμένων : 5

Ονόματα κατηγορουμένων : Χρήστος Τσιγαρίδας, Αγγελέτος Κανάς, Κώστας Αγαπίου, Ειρήνη Αθανασάκη, Μιχάλης Κασσίμης

Απόφαση του Δικαστηρίου : Το δικαστήριο καταδίκασε σε 25 χρόνια κάθειρξη και πρόστιμο 22.000 ευρώ το Χ. Τσιγαρίδα, τον Α. Κανά, τον Κ. Αγαπίου και την Ε. Αθανασάκη. Επίσης, έκρινε ότι ο Μιχάλης Κασσίμης είναι αθώος.

Σημείωση : Η δικαστική απόφαση χαρακτηρίστηκε υπερβολικά αυστηρή ως προς το σκέλος των ποινών -κατά 202 έτη βαρύτερη από την εισαγγελική πρόταση. Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων καταδίκασε τους κατηγορούμενους σε κάθειρξη 1.174 ετών έναντι 972 ετών που είχε ζητήσει στην πρότασή του ο εισαγγελέας Ελευθέριος Πατσής. H απόφαση αυτή του δικαστηρίου προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση τόσο στους καταδικασθέντες όσο και στους λοιπούς παράγοντες της δίκης, πρώτον γιατί είθισται η απόφαση των δικαστών να «κινείται» στο πλαίσιο της εισαγγελικής πρότασης, και δεύτερον γιατί και η ίδια η πρόεδρος Ελισάβετ Μουγάκου Μπρίλλη, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, είχε παραδεχθεί ότι «τα στοιχεία είναι ελλιπή».

 

Η δεύτερη δίκη του ΕΛΑ (2005)

Ημερομηνία έναρξης της δεύτερης δίκης : 7 Φεβρουαρίου 2005

Ημερομηνία λήξης της δεύτερης δίκης : 1 Ιουλίου 2005

Διάρκεια : περίπου 5 μήνες

Αριθμός συνεδριάσεων : 64

Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων

Τόπος διεξαγωγής της δίκης : Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού

Πρόεδρος του Δικαστηρίου : Ιωάννης Τέντες

Αναπληρωτής Πρόεδρος του Δικαστηρίου : Σπύρος Ζιάκας

Τακτικά Μέλη του Δικαστηρίου : Λεωνίδας Ντούλης, Μαρία Χυτήρογλου

Αναπληρωματικά Μέλη : Αθανάσιος Λιάζος, Αριστείδης Πελεκάνος

Τακτικός Εισαγγελέας : Μιλτιάδης Ανδριωτέλης

Αναπληρωτής Εισαγγελέας : Κωνσταντίνος Νίκας

Μερικοί Συνήγοροι Υπεράσπισης των Κατηγορουμένων : Αλέξης Κούγιας, Άγγελος Βαρούτσης, Ευστάθιος Βλαντης, Παναγιώτα Γεωργίου, Σπύρος Φυτράκης, Μαρίνα Δαλιάνη, Άρης Κωνσταντάκης, Σ. Καμπάνης, Γιάννα Κούρτοβικ

Αριθμός Κατηγορουμένων : 6

Ονόματα κατηγορουμένων : Χρήστος Τσιγαρίδας, Αγγελέτος Κανάς, Κώστας Αγαπίου, Ειρήνη Αθανασάκη, Μιχάλης Κασσίμης, Γιάννης Σερίφης

Απόφαση του Δικαστηρίου : Το δικαστήριο αποφάσισε ότι είναι αθώοι και οι 6 κατηγορούμενοι. Οι Γιάννης Σερίφης και Μιχάλης Κασσίμης κρίθηκαν ομόφωνα αθώοι. Κατά πλειοψηφία αθώοι κρίθηκαν οι Χρήστος Τσιγαρίδας, Κώστας Αγαπίου, Αγγελέτος Κανάς, Ειρήνη Αθανασάκη

Σημειώσεις : Ο Χρήστος Τσιγαρίδας χαρακτήρισε την κρίση των δικαστών «ηχηρό ράπισμα στη ναζιστικής έμπνευσης αρχή της συλλογικής ευθύνης».

Ο Κώστας Αγαπίου απεβίωσε σε νοσοκομείο των Αθηνών την Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009.

 

 

16) Δίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς (26 Οκτωβρίου 2009 – 24 Μαρτίου 2016)

 

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς (Radovan Karadžić) ήταν Γιουγκοσλάβος πολιτικός με καταγωγή από το Μαυροβούνιο που διετέλεσε Πρόεδρος των Σερβοβοσνίων.

Κατηγορήθηκε μεταξύ άλλων ότι διέταξε τη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995, όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες μουσουλμάνοι, καθώς και την ομηρία προσωπικού του ΟΗΕ το Μάιο - Ιούνιο του ιδίου έτους.

Αναλυτικότερα, οι κατηγορίες προς τον Κάρατζιτς και το στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς όπως διατυπώθηκαν από το «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία» το 1995, ήταν οι ακόλουθες:

Α) Πέντε περιπτώσεις εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας (εξόντωση, φόνος, διώξεις για πολιτικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς λόγους, απάνθρωπες πράξεις - μετακίνηση δια της βίας).

Β) Τρεις περιπτώσεις παραβιάσεων του εθιμικού δικαίου του πολέμου (φόνος, τρομοκράτηση αμάχων, ομηρία).

Γ) Μια περίπτωση σοβαρής παραβίασης των Συνθηκών της Γενεύης (απρόκλητος φόνος εκ προθέσεως).

Δ) Παράνομος εκτοπισμός πληθυσμών αμάχων λόγω της θρησκευτικής ή εθνοτικής τους ταυτότητας.

 

Για πολλά χρόνια ο Κάρατζιτς κυκλοφορούσε ελεύθερος. Τελικά συνελήφθη στο Βελιγράδι στις 21 Ιουλίου του 2008. Αποκαλύφθηκε πως ο Κάρατζιτς ζούσε στην συνοικία Νόβι Μπέογκραντ («Νέο Βελιγράδι») και χρησιμοποιούσε πλαστή ταυτότητα με το όνομα Ντράγκαν Ντάμπιτς (Dragan Dabić). Όταν συνελήφθη, η εμφάνισή του με λευκά μακριά μαλλιά και μακριά λευκή γενειάδα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή της δεκαετίας του '90. Ασκούσε το ιατρικό επάγγελμα σε ιδιωτική κλινική, με ειδικότητα στην εναλλακτική ιατρική και την Ψυχολογία. Έδινε σεμινάρια, που κάποιες φορές καλύπτονταν από την τηλεόραση, ενώ διαπιστώθηκε πως με το πλαστό διαβατήριό του είχε ταξιδεύσει σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στις 30 Ιουλίου του 2008 έγινε η έκδοση του Κάρατζιτς στη Χάγη, για να δικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο για τα Εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY). Ο Κάρατζιτς οδηγήθηκε αεροπορικώς σε ειδικό χώρο κράτησης στο Σεβενίνγκεν, κοντά στη Χάγη. Στις 31 Ιουλίου παρουσιάστηκε στο Διεθνές Δικαστήριο.

Εναντίον του Κάρατζιτς διατυπώθηκαν 11 διαφορετικές κατηγορίες (2 κατηγορίες για Γενοκτονία, 5 κατηγορίες για Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και 4 κατηγορίες για παραβιάσεις του Δικαίου του Πολέμου).

Στις 24 Μαρτίου 2016 κρίθηκε ένοχος για τις κατηγορίες 10 και 11 που αντιμετώπιζε σχετικά με εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 40 ετών. Η μόνη κατηγορία για την οποία απαλλάχτηκε ήταν αυτή της γενοκτονίας σε επτά κοινότητες της Βοσνίας (Κατηγορία 1), ενώ κρίθηκε ένοχος γενοκτονίας για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995 (Κατηγορία 2), στην οποία έχασαν τη ζωή τους 8.000 άνθρωποι.

Ο πρώην ηγέτης των Σερβοβόσνιων έγινε ο πιο υψηλόβαθμος πολιτικός σε ολόκληρη την πρώην Γιουγκοσλαβία που βρέθηκε κατηγορούμενος μπροστά στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αφού ο Μιλόσεβιτς πέθανε κατά τη διάρκεια της δικής του δίκης, ενώ Τούτζμαν και Ιζετμπέγκοβιτς (ηγέτες της Κροατίας και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, αντίστοιχα) πέθαναν κατά τη σύνταξη του κατηγορητηρίου.

Επίσης, έγινε ο υψηλότερος αξιωματούχος πολιτικός της Ευρώπης από την εποχή της Δίκης της Νυρεμβέργης και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που καταδικάστηκε για γενοκτονία από διεθνές δικαστήριο.

 

 

17) Δίκη της οργάνωσης N.S.U. (6 Μαΐου 2013 – 11 Ιουλίου 2018)

 

Τον Ιούλιο του 2018 ολοκληρώθηκε η δίκη της ναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης NSU στη Γερμανία έπειτα από πέντε χρόνια. Η οργάνωση είχε διαπράξει 10 δολοφονίες με ρατσιστικό κίνητρο το διάστημα 2000-2007.

Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε η Μπεάτε Τσέπε από το δικαστήριο του Μονάχου, για συναυτουργία σε δέκα δολοφονίες και σειρά άλλων εγκληματικών ενεργειών της νεοναζιστικής οργάνωσης NSU, την περίοδο 2000-2007.

Η δίκη είχε μεγάλη διάρκεια, αλλά πολλά κρίσιμα ερωτήματα γύρω από τη συγκρότηση και δράση της οργάνωσης έμειναν αναπάντητα, όπως και τα ερωτήματα για την ολιγωρία των Υπηρεσιών Ασφαλείας της Γερμανίας.

Το δικαστήριο του Μονάχου έκανε δεκτή την πρόταση του ομοσπονδιακού εισαγγελέα και επέβαλε στην 43χρονη Τσέπε την ανώτατη ποινή, κρίνοντας ότι ήταν συναυτουργός στις δολοφονίες 9 μεταναστών, του Έλληνα Θεόδωρου Βουλγαρίδη και οκτώ Τούρκων, καθώς και μιας αξιωματικού της γερμανικής αστυνομίας.

Άλλοι τέσσερις νεοναζιστές, που δικάζονταν μαζί με την Τσέπε, καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από δυόμισι μέχρι δέκα χρόνια.

Η Τσέπε δεν ήταν παρούσα στις δολοφονίες, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, αλλά το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν συναυτουργός και ιθύνων νους της οργάνωσης, που βαρύνεται και για βομβιστικές επιθέσεις σε μεταναστευτικές κοινότητες με δεκάδες τραυματίες και για 15 ένοπλες ληστείες τραπεζών.

Οι δολοφονίες αποδόθηκαν στους δύο στενούς συνεργάτες της Τσέπε στο NSU, τον Ούβε Μπόντλος και τον Ούβε Μπένχαρντ, οι οποίοι σκοτώθηκαν στις 4 Νοεμβρίου 2011 μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα ληστείας σε τράπεζα.

Σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, αυτοκτόνησαν ή ο ένας εκ των δύο σκότωσε τον άλλο και μετά έβαλε και ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Στη συνέχεια η Τσέπε έβαλε φωτιά στο διαμέρισμα όπου έμεναν και οι τρεις, στη μικρή πόλη Τσβικάου στην ανατολική Γερμανία.

 

 

18) Δίκη της οργάνωσης Χρυσή Αυγή

 

Η πολύκροτη δίκη της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» πέρασε από πολλά εμπόδια και καθυστερήσεις (πεντάμηνη αποχή των δικηγόρων το διάστημα Ιανουαρίου – Μαΐου 2016) μέχρι να ολοκληρωθεί και κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών ΜΜΕ από όλο τον κόσμο.

Σύνθεση Δικαστηρίου : Μαρία Λεπενιώτη, Γεσθημανή Τσουλφόγλου, Ανδρέας Ντόκος

Πρόεδρος : Μαρία Λεπενιώτη

Αναπληρώτρια Πρόεδρος : Μαρία Βάρκα

Έναρξη της δίκης : 20 Απριλίου 2015

Ημερομηνία ανακοίνωσης της απόφασης : 7 Οκτωβρίου 2020

Ημερομηνία ανακοίνωσης των ποινών : 14 Οκτωβρίου 2020

Διάρκεια της δίκης : 5,5 χρόνια

Αριθμός συνεδριάσεων : 466

Την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020 γράφτηκε ιστορία. Μετά από μια πολυετή και επίπονη δίκη, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, γύρω στις 11:30 το πρωί, ανακοίνωσε την απόφασή του για την πολύκροτη υπόθεση της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Έκρινε ένοχους για το αδίκημα της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης επτά πρώην βουλευτές της Χρυσής Αυγής (Νίκος Μιχαλολιάκος, Ηλίας Κασιδιάρης, Γιάννης Λαγός, Χρήστος Παππάς, Ηλίας Παναγιώταρος, Γιώργος Γερμενής και Αρτέμης Ματθαιόπουλος).

Η καταδικαστική απόφαση έφερε δικαιολογημένη ικανοποίηση στη Μάγδα Φύσσα και απερίγραπτη χαρά στους χιλιάδες συγκεντρωμένους αντιφασίστες διαδηλωτές που γέμισαν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και τους γύρω δρόμους, φωνάζοντας αντιφασιστικά συνθήματα.

Για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση εκτός από τους πρώην βουλευτές της Χρυσής Αυγής κρίθηκαν ένοχοι και οι δύο πυρηνάρχες, Γιώργος Πατέλης και Αναστάσιος Πανταζής.

Ένοχοι για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση κρίθηκαν οι υπόλοιποι 11 βουλευτές (Αντώνιος Γρέγος, Ελενη Ζαρούλια, Πολύβιος Ζησιμόπουλος, Παναγιώτης Ηλιόπουλος, Νίκος Κούζηλος, Δημήτρης Κουκούτσης, Νίκος Μίχος, Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης, Στάθης Μπούκουρας, Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος, Μιχάλης Αρβανίτης).

Ένοχος ο Ρουπακιάς για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ένοχοι για συνέργεια στη δολοφονία Φύσσα κρίθηκαν πολλοί από τους κατηγορούμενους.

Επίσης, το δικαστήριο έκρινε ένοχους όλους όσοι κατηγορούνταν για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά των Αιγύπτιων ψαράδων.

Η κατηγορία για την επίθεση σε μέλη του ΠΑΜΕ (συνδικαλιστική οργάνωση του ΚΚΕ) μετατράπηκε σε επικίνδυνη σωματική βλάβη από απόπειρα ανθρωποκτονίας και κρίθηκαν ένοχοι οι Καστρινός, Πανταζής και Χατζηδάκης.

Ένοχη για οπλοκατοχή κρίθηκε η αστυνομικός Βενετία Πόπορη.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι η απόφαση του κακουργιοδικείου για όλα τα αδικήματα και τις υποθέσεις ήταν ομόφωνη.

Το δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Guardian με τίτλο: «Ο ηγέτης της Χρυσής Αυγής και πρώην βουλευτές βρέθηκαν ένοχοι σε δίκη ορόσημο» έκανε λόγο για τη μεγαλύτερη δίκη φασιστών μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι ποινές για τους καταδικασθέντες για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης ήταν :

Νίκος Μιχαλολιάκος: 13 έτη και 6 μήνες

Ηλίας Κασιδιάρης: 13 έτη και 6 μήνες

Γιάννης Λαγός: 13 έτη και 8 μήνες

Γιώργος Γερμενής: 13 έτη και 6 μήνες

Χρήστος Παππάς: 13 έτη και 3 μήνες

Ηλίας Παναγιώταρος: 13 έτη

Αρτέμης Ματθαιόπουλος: 10 έτη

Για τους πρώην βουλευτές που κρίθηκαν ένοχοι για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση οι ποινές ήταν :

Αντώνης Γρέγος: 6 έτη

Παναγιώτης Ηλιόπουλος: 7 έτη

Ελένη Ζαρουλια (σύζυγος του Μιχαλολιάκου) : 6 έτη

Πολύβιος Ζησιμόπουλος: 6 έτη

Κώστας Μπαρμπαρούσης: 6 έτη

Νίκος Κούζηλος: 7 έτη

Δημήτρης Κουκούτσης: 6 έτη

Νίκος Μίχος: 6 έτη

Ευστάθιος Μπούκουρας: 5 έτη και 6 μήνες

Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος: 5 έτη

Μιχάλης Αρβανίτης: 5 έτη

Την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2020 ανακοινώθηκε ποιοι από τους καταδικασθέντες θα οδηγηθούν στη φυλακή.