Οι χρηματοδότες του Ντόναλντ Τραμπ (σχεδιάγραμμα)

 

 

Πολύ συχνά ακούμε από φανατικούς οπαδούς του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Donald Trump ότι «είναι αντισυστημικός», ότι «πολεμάει το σύστημα» κτλ. Έναν ισχυρισμό που εδώ στην Ελλάδα τον παπαγαλίζουν συστηματικά πολλοί ακροδεξιοί υποστηρικτές του Βελόπουλου, του Καρατζαφέρη και της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Πρόκειται για έναν ευρύτατα διαδεδομένο μύθο που ήρθε η ώρα να γκρεμίσουμε.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελεί εχθρό του συστήματος, καθώς ο ίδιος είναι παιδί του συστήματος ! Χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται εδώ και χρόνια από ένα σωρό πανίσχυρους μεγαλοεπιχειρηματίες - ολιγάρχες, μεγαλοκαρχαρίες, μεγιστάνες των καζίνο και πασίγνωστες τράπεζες για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Το παρακάτω σχεδιάγραμμα περιλαμβάνει μερικά μόνο από τα ονόματα μεγαλοεπιχειρηματιών και εταιρειών που χρηματοδότησαν φανερά ή χρηματοδοτούν ακόμα τον Ντόναλντ Τραμπ. Μέσα σε αυτά τα ονόματα βρίσκουμε μεγάλες τράπεζες που είναι μπλεγμένες σε ένα σωρό σκάνδαλα (π.χ. JP Morgan, Goldman Sachs, Deutsche Banks), μεγιστάνες των καζίνο (Sheldon Adelson, Cherna Moskowitz), την Patricia Duggan που είναι η κορυφαία χορηγός της Εκκλησίας της Σαηεντολογίας (Church of Scientology) κ.α.

Η στενή σχέση Πούτιν και φασιστικών κομμάτων της Ευρώπης

 

Τα διαγράμματα που βλέπετε παρουσιάζουν με παραστατικό και κατανοητό τρόπο τη στενή σχέση ανάμεσα στη Ρωσία του Πούτιν και σε διάφορα ακροδεξιά, φασιστικά – ναζιστικά ή ακόμα και κρυφοφασιστικά πολιτικά κόμματα χωρών της Ευρώπης.

Είναι μια σχέση αλληλοϋποστήριξης που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να συνδυάζεται και με οικονομική ενίσχυση με ρωσικά χρήματα, όπως π.χ. συμβαίνει στην περίπτωση του ακροδεξιού κόμματος Rassemblement National της Μαρίν Λε Πεν (Marion Anne Perrine Le Pen) στη Γαλλία.

Αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Εδώ και πολλά χρόνια η Μόσχα φροντίζει να υποστηρίζει με διάφορους τρόπους ακροδεξιά, ακόμα και εξτρεμιστικά κόμματα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης (AfD, NPD, Jobbik κ.α.), αρκεί αυτά να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ρωσίας. Αυτά τα κόμματα εγκωμιάζουν τον Πούτιν, παρουσιάζοντάς τον ως καλοπροαίρετο και φιλάνθρωπο ηγέτη και ως μεσσία που θα σώσει την Ευρώπη.

Πρόκειται για μια σύγχρονη Λερναία Ύδρα υπό τον έλεγχο του Πούτιν, της οποίας τα κεφάλια είναι τα διάφορα ακροδεξιά κόμματα.

 

Ο φιλέλληνας πρώτος πρωθυπουργός της Αλβανίας Ισμαήλ Κεμάλ

 

Πέρα από την «επίσημη ιστορία» που μας λένε τα σχολικά βιβλία, τα ΜΜΕ και οι κρατικοί αξιωματούχοι, υπάρχουν και οι άγνωστες (στο ευρύ κοινό) πτυχές της ιστορίας, για τις οποίες μπορεί να μην έχουμε διδαχθεί τίποτα, αλλά μερικές φορές είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες και μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Άλλωστε η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας μπορεί να μας προσφέρει πολύτιμες γνώσεις, τις οποίες δεν είχαμε φανταστεί μέχρι τώρα.

Ένα σημαντικό πολιτικό πρόσωπο της βαλκανικής ιστορίας, για το οποίο εδώ στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε τίποτα ή σχεδόν τίποτα είναι ο Ισμαήλ Κεμάλ.

 

 

Ισμαήλ Κεμάλ (1844-1919)

Σύντομο βιογραφικό

 

Ο Ισμαήλ Κεμάλ Μπέι Βλόρα (αλβανικά: Ismail Qemal Bej Vlora‎) υπήρξε ο ιδρυτής του αλβανικού κράτους και ο πρώτος πρωθυπουργός της Αλβανίας. Γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1844 στον Αυλώνα, από οικογένεια ευγενών.

Έχοντας τελειώσει την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του στη γενέτειρά του και στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων, μετακόμισε το 1859 στην Κωνσταντινούπολη, όπου ξεκίνησε επαγγελματική σταδιοδρομία ως δημόσιος υπάλληλος του οθωμανικού κράτους, ενώ διετέλεσε και διοικητής πολλών πόλεων στην περιοχή των Βαλκανίων. Με λίγα λόγια, σταδιακά έγινε υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στη διάρκεια αυτών των ετών, έλαβε μέρος στις προσπάθειες για τον καθορισμό του αλβανικού αλφαβήτου και την ίδρυση μιας αλβανικής πολιτισμικής ένωσης. Το 1877, ο Ισμαήλ Κεμάλ φαινόταν πλέον έτοιμος να αναλάβει σημαντικές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, αλλά όταν ο Σουλτάνος Αμπντουλχαμίντ Β΄ έδιωξε τον Μιντάτ από το αξίωμα του πρωθυπουργού, ο Ισμαήλ Κεμάλ στάλθηκε στην εξορία στη Δυτική Ανατολία, αν και ο Σουλτάνος λίγο καιρό αργότερα τον κάλεσε πίσω, κάνοντάς τον διοικητή της Βηρυτού. Πάντως, οι φιλελεύθερες πολιτικές του πεποιθήσεις τον οδήγησαν στο να χάσει και πάλι την εύνοια του Σουλτάνου και το Μάιο του 1900, επιβιβάστηκε στο σκάφος του Βρετανού πρέσβη, όπου ζήτησε άσυλο. Οδηγήθηκε εκτός Τουρκίας και για τα επόμενα οκτώ χρόνια έζησε στην εξορία, εργαζόμενος τόσο για τη θέσπιση νέου συντάγματος εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και για την αλβανική εθνική ανεξαρτησία.

Μετά το Κίνημα των Νεοτούρκων το 1908, εκλέχτηκε βουλευτής στην ανασυστηθείσα τουρκική βουλή, εργαζόμενος με φιλελεύθερους πολιτικούς και Βρετανούς. Το 1909, στη διάρκεια ενός αντικινήματος ενάντια στους Νεότουρκους, για σύντομο χρονικό διάστημα διετέλεσε Πρόεδρος της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, αλλά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη οριστικά μία με δύο μέρες αργότερα. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα η πολιτική του σταδιοδρομία επικεντρώθηκε στον αγώνα για την αλβανική ανεξαρτησία.

Στη διάρκεια της Αλβανικής Εξέγερσης του 1911, συντάχθηκε με τους ηγέτες της εξέγερσης, με τους οποίους συναντήθηκε σε ένα συμβούλιο στο χωριό Γκέρτσε του Μαυροβουνίου στις 23 Ιουνίου και μαζί συνέταξαν το Μνημόνιο του Γκέρτσε (Gerče Memorandum‎, πιο συχνά αναφερόμενο ως «Κόκκινη Βίβλο» λόγω του χρώματος του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλού του) στο οποίο βρισκόταν οι απαιτήσεις των Αλβανών τόσο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όσο και από την Ευρώπη (ειδικότερα από τη Μεγάλη Βρετανία).

Η συμβολή του Ισμαήλ Κεμάλ ήταν καθοριστική στην Αλβανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και στη δημιουργία της Ανεξάρτητης Αλβανίας (Νοέμβριος 1912). Αυτό οδήγησε στο τέλος της 500ετούς κατοχής της Αλβανίας από τους Οθωμανούς Τούρκους. Μαζί με τον Λουίτζι Γκουρακούτσι, ύψωσε την αλβανική σημαία στο μπαλκόνι του κτιρίου στην Αυλώνα, όπου υπογράφτηκε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Αξίζει να προσθέσουμε ότι διετέλεσε Πρωθυπουργός της Αλβανίας την περίοδο 1912-1914.

Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ισμαήλ Κεμάλ ζούσε εξόριστος στο Παρίσι, όπου, αν και σε δεινή οικονομική κατάσταση, παρέμεινε δραστήριος και διατήρησε μεγάλο αριθμό επαφών. Η αυτοβιογραφία του, η οποία εκδόθηκε μετά το θάνατό του, αποτελεί τη μοναδική γραπτή μαρτυρία Οθωμανού δημοσίου υπαλλήλου, η οποία έχει γραφτεί στα αγγλικά, ενώ αποτελεί και μοναδικό δείγμα μιας φιλελεύθερης, πολυπολιτισμικής οπτικής γωνίας επί του θέματος της παρηκμασμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Το 1918, ο Ισμαήλ Κεμάλ ταξίδεψε στην Ιταλία ώστε να βρει υποστηρικτές στο κίνημά του στην Αλβανία, αλλά του απαγορεύτηκε από το ιταλικό κράτος να εγκαταλείψει τη χώρα, παραμένοντας, δίχως την επιθυμία του, φιλοξενούμενος σε ένα ξενοδοχείο της Περούτζια, κάτι που προκάλεσε την αγανάκτησή του. Πέθανε στην Περούτζια στις 24 Ιανουαρίου 1919.

«Εάν μετρήσουμε το μεγαλείο μια πολιτικής προσωπικότητας με την αγάπη του απλού λαού, -ανέφερε στις «Οικογενειακές αναμνήσεις» ο Σάφα Βλόρα- μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κανείς δεν φτάνει τον Ισμαήλ Κεμάλ από τον Αυλώνα. Στην πομπή … κανείς δεν έμεινε σπίτι. Όλες οι πλευρές των βουνών και ακτών στις οποίες κινήθηκε η πομπή ήταν γεμάτες με κόσμο. Υπήρχε μια πρωτοφανής λαοθάλασσα, η οποία αδιάκοπα κατέθετε στεφάνι το οποίο κέρδισε επάξια με το σπουδαίο έργο του στη χώρα του, μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή.»

Εκείνο το διάστημα η Αυλώνα βρισκόταν υπό ιταλική κατοχή. Η ιταλική διοίκηση, φοβούμενη την εξέγερση, διέταξε να μην χρησιμοποιηθεί καμία αλβανική σημαία στην τελετή. Αυτή η διαταγή ήταν προσβλητική για τα αισθήματα του αλβανικού λαού. Το δημοτικό συμβούλιο Αυλώνας επέμενε προκειμένου να χρησιμοποιηθεί η αλβανική σημαία-σύμβολο. Η ιταλική διοίκηση κατανόησε την έντονη λατρεία προς το πρόσωπο του Κεμάλ και επέτρεψε να καλύψουν οι Αλβανοί πολίτες το φέρετρο με την αλβανική σημαία κατά τη διάρκεια της τελετής. Τελικά, το φέρετρο σκέπασε η κόκκινη σημαία με το μαύρο αετό.

 

Ο φιλέλληνας Ισμαήλ Κεμάλ και η προσπάθεια ένωσης Ελλάδας και Αλβανίας

Στο σημείο αυτό, θα ήταν καλό να παραθέσουμε μερικές πληροφορίες για τα φιλελληνικά αισθήματα του Ισμαήλ Κεμάλ και για την προσπάθειά του να πραγματοποιήσει την ένωση της Ελλάδας και της Αλβανίας.

Είχε λάβει ελληνική παιδεία και ήταν στενός φίλος με το Νεοκλή Καζάζη. Οι δύο άνδρες προσπάθησαν να προσεταιριστούν πολλούς Αλβανούς στο πνεύμα ίδρυσης μιας Ελληνοαλβανικής Ομοσπονδίας.

Οι προσπάθειες ευοδώθηκαν με την επίσκεψη του Ισμαήλ Κεμάλ και του συνοδού του Τζαφέρ το 1907 στον Πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής Λεβίδη και τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Θεοτόκη.

Το 1907 υπογράφτηκε στην Αθήνα η «Ελληνοαλβανική Συνεννόησις» για την σύμπραξη της Ελευθερίας των Ελλήνων και Αλβανών και την Ένωση σε Ελληνοαλβανική Συνομοσπονδία κατά το πρότυπο της Αυστρουγγαρίας.

Τα κυριότερα σημεία της υπογραφείσας συμφωνίας ήταν δύο:

Διακηρύσσεται ότι Έλληνες και Αλβανοί είναι αδελφοί και φίλοι χωρίς καμία διάκριση θρησκείας. Διατηρούν κοινό πρόγραμμα που αφορά στην εθνική διάπλαση κάθε φυλής μέσα στα ιστορικά όρια, διατηρουμένου του καθεστώτος και στη δημιουργία της ελεύθερης και αυτόνομης Αλβανικής Πατρίδας και της αποκατάστασης των αλύτρωτων Ελληνικών χωρών, εάν κάποτε το πολιτικό καθεστώς έμελλε να μεταβληθεί.

Έλληνες και Αλβανοί αποκρούουν την καταδυνάστευση και την απορρόφηση των λαών που συνοικούν. Διακηρύσσεται ότι η θρησκευτική ελευθερία, η πολιτική αυτονομία καθώς και αυτονομία όλων των κατοικούντων στη Χώρα τους λαών αποτελούν τις βάσεις του εθνικού προγράμματος και των ενδόμυχων πόθων τους.

 

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Ισμαήλ Κεμάλ ήταν γλωσσομαθής, γνώριζε άπταιστα ελληνικά, είχε παντρευτεί Ελληνίδα και θεωρούσε ότι η δημιουργία ενός δυαδικού ελληνοαλβανικού κράτους θα ωφελούσε και τον αλβανικό και τον ελληνικό λαό. Οι υποστηρικτές της ελληνοαλβανικής συνεννόησης χρησιμοποίησαν και το επιχείρημα ότι οι δύο λαοί, πέραν των κοινών ιστορικών καταβολών, των κοινών αγώνων και της συγγενικής γλώσσας, έχουν και μια σειρά από κοινά έθιμα.