Μπορεί τα ελληνικά ΜΜΕ να παρουσίασαν με ενθουσιασμό τη συμφωνία που υπογράφτηκε (Αύγουστος 2020) μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Αιγύπτου, αλλά η αλήθεια απέχει πολύ από την προσπάθεια των δημοσιογράφων να μας προβάλουν μια ωραιοποιημένη εικόνα.
Στην πραγματικότητα, η συμφωνία για μερική οριοθέτηση ΑΟΖ
(που υπογράφτηκε από τον Υπουργό Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας Νίκο Δένδια)
έχει πολλά προβληματικά σημεία που θα έπρεπε να προκαλούν ανησυχία.
Πρώτα απ’ όλα η Κρήτη δεν έχει πλήρη επήρεια. Δεύτερον, η
συμφωνία ασχολείται μόνο με την περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στον 26ο
και στον 28ο μεσημβρινό. Οτιδήποτε βρίσκεται ανατολικά του 28ου
μεσημβρινού, δηλαδή ανατολικά της Ρόδου (όπως π.χ. Καστελόριζο, Στρογγύλη, Ρω) το
αφήνει στο έλεος του θεού, προσφέροντας διευκόλυνση στα σχέδια της τουρκικής
πλευράς.
Η Ελλάδα χωρίς να δηλώσει διεκδίκηση-CLΑΙΜ στην περιοχή ανατολικά
του 28ου μεσημβρινού (NATIONAL CLAIM TO MARITIME JURIDICTION) στον ΟΗΕ (OFFICE
FOR OCEAN AFFAIRS AND THE LAW OF THE SEA)
αφήνει ένα τμήμα της ΑΟΖ στην τουρκική δικαιοδοσία (περιοχή Ρόδου – Μεγίστης)
έτσι ώστε η Τουρκία να ισχυρίζεται και αυτή ότι το τμήμα αυτό αποτελεί μερική
οριοθέτηση με τη Λιβύη.
