Με αφορμή τη "δίκη" Μιλόσεβιτς

Εικονικές πραγματικότητες και εικονική "δικαιοσύνη"

Με αφορμή τη "δίκη" Μιλόσεβιτς

"Νέα επίθεση ενάντια στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης από τον Μιλόσεβιτς" μας πληροφορεί η "Ελευθεροτυπία" της 10/01/2002.

Δηλαδή; Πώς και με τι "επετέθη" ο Μιλόσεβιτς; Με πυροβολικό, αεροπορία, πυραύλους; Ή, έστω, τους απείλησε με δυσμενή μετάθεση, τους εκβίασε με κάποιον άλλον τρόπο; Ή, ας πούμε βρε αδελφέ, προσπάθησε –από θέση ισχύος– να τους τρομοκρατήσει, όπως λ.χ. πρόσφατα οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ τον εισαγγελέα Ντογιάκο; Παραδοξολογούμε; Για σκεφτείτε όμως. Τι θα σκεφτόταν κάποιος που έβλεπε αυτή τη φράση χωρίς να γνωρίζει πράγματα και καταστάσεις; Θα πήγαινε το μυαλό του στο ότι ο Μιλόσεβιτς δεν είχε καμία δυνατότητα να "απειλήσει" το Δικαστήριο; Οτι ο Μιλόσεβιτς ήταν απλός κρατούμενος και μάλιστα ο πρόεδρος του Δικαστηρίου δεν τον άφηνε καν να μιλήσει, κλείνοντάς του κάθε τόσο το μικρόφωνο; Οτι το Δικαστήριο αυτό ήταν ένα όργανο στημένο από τους ιμπεριαλιστές με στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα πραγματικά εγκλήματα που οι ίδιοι διέπραξαν σε βάρος των λαών της Γιουγκοσλαβίας; Οτι το μόνο που έκανε ο Μιλόσεβιτς (όσο μπορούσε κι όσο τον άφησαν) ήταν να πει τα πράγματα με το όνομά τους;Οχι, ο απληροφόρητος αναγνώστης δεν θα μπορούσε να σκεφτεί όλα αυτά. Και ακριβώς αυτό το στόχο έχουν τέτοιοι τίτλοι και τα αντίστοιχα "ρεπορτάζ". Τον αποπροσανατολισμό του κόσμου. "Νέα επίθεση, λοιπόν, του Μιλόσεβιτς ενάντια στο Δικαστήριο της Χάγης". Α, το κάθαρμα!

Η περίπτωση Τσαουσέσκου

Με όλα αυτά εμάς μας ήρθε στο νου μια άλλη "δίκη". Αναφερόμαστε στη "δίκη" και τη δολοφονία (πραγματική και "δημοσιογραφική") του Νικολάε και της Ελενας Τσαουσέσκου. Εχουμε την άποψη πως, πέρα από τις υπαρκτές διαφορές, υπάρχουν και σημαντικές αναλογίες. Ας θυμίσουμε κάποια πράγματα μια και πολλοί (ιδίως οι νεότεροι) τα αγνοούν. Βρισκόμαστε στα 1989. Εποχή κατά την οποία η γκορμπατσοφική περεστρόικα προχωρεί ακάθεκτη σε όλο το ανατολικό μπλοκ. Το Δεκέμβρη του 1989 εκδηλώνεται (κατά τα ΜΜΕ) λαϊκή εξέγερση στη Ρουμανία. Ο στρατός που αποστέλλεται για να την καταστείλει "ενώνεται με το λαό" και συγκρούεται με τις πιστές στον Τσαουσέσκου δυνάμεις ασφαλείας της Σεκιουριτάτε. Χιλιάδες οι νεκροί. Ο Τσαουσέσκου τελικά ανατρέπεται, περνάει από δίκη και εκτελείται μαζί με τη γυναίκα του Ελενα. Ολα αυτά, πάντα κατά τα ΜΜΕ. Στο μεταξύ, στο κλίμα που διαμορφώνεται, περνάει "στα ρηχά" και η πραγματικά αιματηρή επέμβαση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον Παναμά.

Δείγματα γραφής

Είναι αδύνατο εδώ να δοθεί το κλίμα που διαμορφώθηκε τότε. Ετσι, μόνο, κάποια δείγματα "δημοσιογραφικής κάλυψης", για να πάρει μια ιδέα ο αναγνώστης: "Μια νέα εποχή αρχίζει για τη Ρουμανία" μας πληροφορεί ο τίτλος ρεπορτάζ των "Νέων" της 28/12/1989, που υπογράφεται από τον κ. Παπαπέτρου. Το κείμενο "εμπνευσμένο". Ας το παρακολουθήσουμε. "Πριν καλά καλά το χτεσινό χιόνι ξεπλύνει τους ματοβαμμένους δρόμους του Βουκουρεστίου, του Αραντ και των άλλων πόλεων από το αίμα των εξήντα χιλιάδων νεκρών… όλα δείχνουν ότι μια νέα εποχή αρχίζει… και όλα αυτά ενώ οι ακροβολιστές πιστοί στον Τσαουσέσκου συνέχιζαν και χτες να πυροβολούν από τις στέγες των σπιτιών… Το δαιδαλώδες σύστημα των υπόγειων στοών κάτω από την πόλη με τα πλούσια εφόδια και πυρομαχικά που κατέχουν οι πραιτοριανοί του προηγούμενου καθεστώτος, τους προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια και από τις εξόδους αυτών των στοών εξαπολύουν κυρίως τη νύχτα επιθέσεις στα διάφορα σημεία της πόλης…" (και προφανώς όλα αυτά τα παρακολουθούσε άμεσα και ατρόμητος τα κατέγραφε ο δαιμόνιος ρεπόρτερ).

Ας δούμε, όμως, τι μας έλεγε ο γκουρού των τροτσκιστών Μ. Ράπτης. Περιχαρής, λοιπόν, ο εκλεκτός των ΜΜΕ και του συστήματος Πάμπλο γράφει στο ίδιο φύλλο: "Η σφαγή πολλών χιλιάδων αθώων σφράγισε την πιο τραγική ως τώρα σκηνή της διαδοχικής πτώσης όλων των οχυρών του σταλινικού συστήματος. Απομένει το οχυρό της μικρής Αλβανίας και ιδίως εκείνο της απέραντης Κίνας… Κανονικά η πρώτη σκηνή του δράματος έπρεπε να είναι η ίδια η ΕΣΣΔ, όπου επί 25 χρόνια οργίασε η τρομοκρατία του Στάλιν… Ομως για την ώρα κανείς υπεύθυνος δεν έχει ακόμα λογοδοτήσει μπροστά στη λαϊκή (sic) δικαιοσύνη… Παρά τη φρίκη του ρουμανικού δράματος είμαστε ακόμη στις αρχές της συμπλήρωσης της "κάθαρσης" του σταλινισμού".

Να προσθέσουμε ότι στο κλίμα που διαμορφωνόταν από χίλια κανάλια, θεωρούνταν αυτονόητη η εκδήλωση συμπαράστασης στην επανάσταση και καταδίκης του καθεστώτος με κάθε τρόπο, έως και με διαδηλώσεις, στις οποίες μάλιστα πρωτοστατούσαν οργανώσεις της… εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ετσι, φάνταζε εξωπραγματική (για άλλη μια φορά) η στάση του ΚΚΕ (μ–λ), όπως αυτή αποτυπώθηκε και στην "Προλεταριακή Σημαία" της 20/01/1990. Σε άρθρο με τίτλο "Ρουμανία – Επανάσταση ή πραξικόπημα" γράφουμε: "Η θέση μας απέναντι στο καθεστώς Τσαουσέσκου ήταν από παλιά δοσμένη. Ενα ρεβιζιονιστικό καθεστώς… Δεν έχουμε, λοιπόν, το πρόβλημα π.χ. του Κύρκου, που θρασύτατα, ανερυθρίαστα και εμετικά βγαίνει να "καταδικάσει" τον μέχρι χτες φίλο και σύμμαχό του σαν να μην "τρέχει τίποτα". Ούτε καν του "Κ"ΚΕ, που κι αυτό συναγωνίζεται σε καταδίκες ενός καθεστώτος που μέχρι χτες υμνούσε. Αλλά το μεγαλύτερο αίσχος με όλους αυτούς δεν είναι αυτό. Είναι ότι τα λένε όλα αυτά ενώ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ πολύ καλά τι ακριβώς έγινε. Γιατί αυτό που έγινε στη Ρουμανία ήταν στην πραγματικότητα ένα πραξικόπημα οργανωμένο από τους Σοβιετικούς και πάνω σ' αυτό οι ρεβιζιονιστές είναι άριστα πληροφορημένοι".

Λίγους μήνες αργότερα ο αστικός Τύπος και για δικούς του λόγους επιβεβαιώνει αυτές τις εκτιμήσεις τόσο στο βασικό όσο και στα επιμέρους στοιχεία της.

"Η αυτοκριτική" του αστικού Τύπου

Η "Καθημερινή" της 14/04/1990 αφιερώνει μια ολόκληρη σελίδα (του δικού της μεγάλου μεγέθους) στην "αυτοκριτική" για τον τρόπο κάλυψης των γεγονότων στη Ρουμανία. Βάζουμε εισαγωγικά στη λέξη αυτοκριτική γιατί, αν ήταν ειλικρινής, αυτός ο τρόπος "δημοσιογραφικής κάλυψης" γεγονότων δεν θα επαναλαμβανόταν λίγο μετά στον Πόλεμο του Κόλπου, δεν θα έφτανε στον εμετικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η επέμβαση στη Γουγκοσλαβία, δεν θα συνεχιζόταν σε σχέση με τις σημερινές εξελίξεις. Οσο για τις πραγματικές αιτίες της τότε "αυτοκριτικής", μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν στο ότι, παρά την "επανάσταση", αυτός που κυριάρχησε τότε στη Ρουμανία ήταν ο Ιλιέσκου, άνθρωπος των Σοβιετικών.

Ας δούμε: "Την Παρασκευή 6 Απριλίου διακόσοι δημοσιογράφοι από διάφορες χώρες πέρασαν στο Παρίσι πολλές ώρες διαλόγου και αυτοκριτικής. Σκοπός τους, η απάντηση στο καυτό ερώτημα: "Ρουμανία, ποιος είπε ψέματα". Το ερώτημα αυτό είναι για κάθε δημοσιογράφο δραματικό. Διότι με ελάχιστες εξαιρέσεις απεσταλμένοι και σχολιαστές, δυτικοί και ανατολικοί πήραν μέρος σε μια από τις πιο εξωφρενικές περιπτώσεις αποπληροφόρησης που οργανώθηκαν τα τελευταία χρόνια". Στη συνέχεια ξεσκεπάζονται μια σειρά μύθοι που προβλήθηκαν στη διάρκεια των γεγονότων και μετέπειτα.

Μύθος οι χιλιάδες των νεκρών, τους οποίους κάποιες "ανταποκρίσεις" ανέβαζαν τότε έως και σε εκατοντάδες χιλιάδες. Ανύπαρκτες και σκηνοθετημένες οι "μάχες" (από τις οποίες, υποτίθεται, προήλθαν τα περισσότερα θύματα). "Τα μέλη του τηλεοπτικού συνεργείου αναγκάστηκαν να πέσουν στο έδαφος. Κοντά τους, όμως, δεκάδες Ρουμάνοι έμεναν "ηρωικά όρθιοι". Αργότερα κατάλαβαν ότι τα πυρά ήταν μονομερή. Ο στρατός συνέχιζε το πυρ…". Μύθος η παντοδύναμη Σεκιουριτάτε. Ανύπαρκτες οι "υπόγειες στοές" της. Μύθος η "αυθόρμητη" συγκρότηση του "Μετώπου" στη διάρκεια των γεγονότων. "Υπάρχουν πολλές και σοβαρές ενδείξεις ότι το "Μέτωπο" είχε συσταθεί έξι μήνες νωρίτερα από στελέχη του καθεστώτος που με τη βοήθεια της Μόσχας ετοίμασε την εκδίωξη του Τσαουσέσκου". Κ.λπ. κ.λπ.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Τσαουσέσκου και η γυναίκα του (γέροντες πλέον και άρρωστοι) έπρεπε να δολοφονηθούν. Εδώ βρίσκονται και οι αιτίες για τις οποίες στήθηκε μια από τις πιο επαίσχυντες "δίκες" στην Ιστορία. Μια "δίκη" που είχαν και την άτυχη έμπνευση να την παρουσιάσουν τηλεοπτικά. Βεβαίως, ήθελαν έτσι να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και κυρίως να στομώσουν κάθε διάθεση αντίστασης στο πραξικόπημα. Αυτό το πέτυχαν. "Πέτυχαν" όμως και κάτι ακόμη. Την αποτύπωση ενός αίσχους που θα στιγματίζει για πάντα και αυτούς που το εμπνεύστηκαν και αυτούς που το διεκπεραίωσαν. Και αυτούς που το χειροκρότησαν και αυτούς που καμώθηκαν πως δεν το αντιλήφθηκαν. Αξίζει τον κόπο να δώσουμε στο σημερινό αναγνώστη κάποια σημεία αυτής της "δίκης".

Το αόρατο "δικαστήριο"

"Είσαι άνανδρος, Τσαουσέσκου". Αυτή τη φράση, που σε μια κορύφωση του θράσους και της χυδαιότητάς του εκστόμισε ο "επίτροπος" του Δικαστηρίου, διάλεξαν "Τα Νέα" της 28/12/1989 για τίτλο του αντίστοιχου ρεπορτάζ, δίνοντας έτσι και το δικό τους στίγμα. Μόνο που δεν μάθαμε ποτέ το όνομα αυτού του "θαρραλέου ανδρός". Τόσο αυτός όσο και τα άλλα "γενναία" μέλη του Δικαστηρίου δεν εμφανίζονταν ποτέ στο βίντεο που προβλήθηκε στη ρουμανική τηλεόραση και ακούγονται μόνο οι φωνές τους (έτσι δεν μάθαμε και αν αντί για τηβέννους φορούσαν κουκούλες).

Ας δούμε:

"Ακούγεται κάποιος που δεν θα εμφανιστεί ποτέ στο φακό.

Ο Επίτροπος του αυτοσχέδιου στρατοδικείου: Σηκωθείτε όρθιοι, είστε σε δικαστήριο!

ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ: Δεν αναγνωρίζω κανένα δικαστήριο, αναγνωρίζω μόνο τη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση. Πρόκειται για πραξικόπημα.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Δεν θέλεις να μιλήσεις, είσαι ένας άνανδρος. Ολα είναι γνωστά… Ακολουθεί ανάγνωση του κατηγορητηρίου…

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Σήμερα υπάρχουν πάνω από 64.000 θύματα σ' όλες τις πόλεις… Ποιοι είναι οι ξένοι μισθοφόροι που πυροβολούν, ποιος τους έφερε;

ΕΛΕΝΑ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ: Είναι προβοκάτσια.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ: Θα μιλήσω μόνο ενώπιον της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης και της εργατικής τάξης… Αναγνωρίζω μόνο την εργατική τάξη…

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Να μας μιλήσει τότε ο Τσαουσέσκου για τους λογαριασμούς στις ελβετικές τράπεζες.

ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ: Δεν υπάρχει κανένας λογαριασμός, είστε προβοκάτορας.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Ωραία, ωραία. Δεν υπάρχουν λογαριασμοί, αλλά αν υπάρχουν, συμφωνείτε ότι ανήκουν στο ρουμανικό κράτος;

ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ: Είστε προβοκάτορας…

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Ελενα Τσαουσέσκου, μήπως έχεις διανοητικά προβλήματα;

ΕΛΕΝΑ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ: Αυτό είναι μια χυδαία προβοκάτσια.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Το ρωτάω αυτό γιατί, αν είστε ανεύθυνοι, έχετε μια πιθανότητα.

ΕΛΕΝΑ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ: Κανένα δικαστήριο. Δεν υπογράφω τίποτα, αγωνίστηκα για το λαό από 14 χρόνων…

Μια φωνή αναγγέλλει ότι το δικαστήριο θα αποσυρθεί για να συσκεφθεί… Ξανά η φωνή του Επιτρόπου που αναγγέλλει την απόφαση. "Εσχάτη των ποινών". Το δικαστήριο είχε και… "συνήγορο υπεράσπισης". Παρακολουθείστε τον: "…Ετσι, υπό την ιδιότητά μου ως συνηγόρου, θεωρώ ότι… Είτε υπογράψουν είτε όχι, εάν υπάρχουν αποδείξεις, μπορεί να τους απαγγελθεί κατηγορία. Εάν είχαν παραδεχτεί ότι είναι ανεύθυνοι, θα είχαν κάποια πιθανότητα να σωθούν ως τρελοί. Μπροστά στις παρασχεθείσες αποδείξεις διαπιστώνω ότι είναι ένοχοι"…

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Πήγατε στο Ιράν… είχατε την ευκαιρία να ζητήσετε πολιτικό άσυλο στο Ιράν, να κρατήσετε όλους τους λογαριασμούς σας στις ξένες τράπεζες (ο Τσαουσέσκου γελάει).

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Και τώρα κοροϊδεύετε το δικαστήριο…

Αλλαγή εικόνας. Βλέπουμε ένα είδος μπετονιένιου πεζοδρομίου, πιο πίσω έναν τοίχο. Δύο σώματα στο έδαφος. Ο φακός πλησιάζει και δείχνει το κεφάλι του Τσαουσέσκου. Υπάρχουν ίχνη από σφαίρες στον τοίχο και αίμα. Φαίνεται καθαρά ότι ο Νικολάε Τσαουσέσκου δέχτηκε μια σφαίρα στο κεφάλι. Χαριστική βολή".

Ο "δύστροπος" Μιλόσεβιτς

Μια τέτοια περίπου "δίκη" θα θέλανε οι ιμπεριαλιστές και για τον Μιλόσεβιτς. Ακριβώς μια τέτοια εξέλιξη επιδίωκαν όταν οργάνωναν τα γεγονότα της 5/10/2000. Ας τα θυμηθούμε σε συντομία, μιας και είναι σχετικά πρόσφατα.

Παρά τη δεκαετή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, τους βομβαρδισμούς, την προώθηση των ιμπεριαλιστικών θέσεων, παρέμενε το "αγκάθι" Μιλόσεβιτς. Υπό καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων και εκβιασμών, ο τελευταίος ωθείται σε πρόωρες προεδρικές εκλογές. Αποτελέσματα: Μιλόσεβιτς 38% και Κοστούνιτσα, υποψήφιος της Ενιαίας Αντιπολίτευσης, 48%. Η "Αντιπολίτευση" καταγγέλλει τον Μιλόσεβιτς για νοθεία και ζητάει ν' ανακηρυχθεί νικητής ο Κοστούνιτσα χωρίς τις προβλεπόμενες επαναληπτικές (μετά μια εβδομάδα) εκλογές. Να πούμε εδώ κάτι. Ενα ζήτημα είναι αν και ποια νοθεία έκανε ο Μιλόσεβιτς (τα δεδομένα του πράγματος απαντούν πάντως αρνητικά). Το βέβαιο είναι ότι υπήρξε "νοθεία" από την άλλη πλευρά. Οταν ένας λαός βάλλεται επί 10 χρόνια από το σύνολο σχεδόν των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη, όταν βομβαρδίζεται με τον πιο ανηλεή τρόπο, πληρώνοντας βαρύτατο φόρο αίματος, όταν βλέπει να ρημάζεται η χώρα του και όταν καλείται σε "εκλογές" υπό την ανοικτή απειλή ότι θα επαναληφθούν οι βομβαρδισμοί αν επανεκλέξει τον Μιλόσεβιτς, ποια μεγαλύτερη, απροκάλυπτη, κυνική και χυδαία νόθευση της θέλησής του θα πρέπει να αναζητήσουμε;

Η ουσία του πράγματος

Απ' ό,τι φάνηκε (πριν και μετά), σημαντικό τμήμα της Νέας Αστικής Τάξης (ΝΑΤ) της Γιουγκοσλαβίας προσανατολιζόταν σε ένα συμβιβασμό (που μάλλον αποδέχονταν Μιλόσεβιτς και Κοστούνιτσα) και με στόχο μια ομαλή μετάβαση. Ακριβώς αυτό δεν ήθελαν οι Αμερικανονατοϊκοί και τα ενεργούμενά τους (Τζίτζιτς). Ετσι, στις 5/10/2000 οργανώνεται στο Βελιγράδι "εξέγερση" τύπου Ρουμανίας. Οι στόχοι προφανείς. Η ανατίναξη κάθε πιθανότητας ομαλής μετεξέλιξης. Η διαμόρφωση μιας κατάστασης όπου ήδη και μέσα στο κλίμα αναταραχής ο Τζίτζιτς και οι μπράβοι του επιχειρούσαν την εξ εφόδου κατάληψη κυβερνητικών θέσεων. Η δημιουργία ενός κλίματος όπου η δολοφονία του Μιλόσεβιτς και συνεργατών του θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί είτε κατά το ρουμανικό "πρότυπο" είτε με οποιονδήποτε άλλο "εν θερμώ" τρόπο από τον "εξεγερμένο λαό". Ή έστω να τον εξαναγκάσει σε μια ατιμωτική φυγή που θα διευκόλυνε τα σχέδιά του. Ο Μιλόσεβιτς εμφανίστηκε το ίδιο βράδυ στην τηλεόραση, στο κατώφλι του σπιτιού του, δηλώνοντας παρών και μάλιστα αναγνωρίζοντας τον Κοστούνιτσα σαν νόμιμο πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας. Οι Αμερικανονατοϊκοί, βέβαια, και τα ενεργούμενά τους δεν παραιτήθηκαν από τα σχέδιά τους. Ετσι, μέσα από πιέσεις και εκβιασμούς κάθε είδους, με μοχλό τον Τζίτζιτς και πρόσχημα τη Χάγη, ο Μιλόσεβιτς αρχικά συλλαμβάνεται και στη συνέχεια απάγεται με γκανγκστερικό τρόπο (εν αγνοία του προέδρου της Γιουγκοσλαβίας Κοστούνιτσα) για να μεταφερθεί στη Χάγη.

Δικτάτορες και "δικτάτορες"

Υπάρχουν, όμως, εδώ κάποια προβλήματα για τους σχεδιαστές της όλης επιχείρησης. Το κυριότερο. Ο Μιλόσεβιτς δεν είναι "συνεργάσιμος". Οχι μόνο δεν αποδέχτηκε το ρόλο του κατηγορούμενου αλλά σε ρόλο κατήγορου κατήγγειλε ως ανύπαρκτο το Δικαστήριο της Χάγης. Οσοι είδαν τη σχετική διαδικασία στην τηλεόραση θα πρόσεξαν ότι περισσότερο υπόλογη έδειχνε η "σιδερά εισαγγελεύς" (από τενεκέ ο σίδηρος) Κάρλα ντελ Πόντε παρά ο Μιλόσεβιτς. Θα είδαν ακόμη την αμηχανία του προέδρου ο οποίος το μόνο τρόπο που έβρισκε για να υποδηλώσει την ιδιότητά του ήταν να κλείνει ("δημοκρατικότατα") το μικρόφωνο του Μιλόσεβιτς. Α, αυτός για άλλα πράγματα ήταν προετοιμασμένος. Υπάρχει, ας πούμε, ο κακός δικτάτορας.

Ο καταπιεστής και δολοφόνος χιλιάδων ανθρώπων, που συσσωρεύει πλούτο ληστεύοντας το λαό του και τον ασφαλίζει στις ελβετικές τράπεζες, που όταν ζορίσουν τα πράγματα την κοπανάει υπό την προστασία των "υψηλών φίλων του". Ο τύπος είναι υπαρκτός. Αντίστοιχα ακριβώς στο μοντέλο των ελεεινών δικτατόρων που εγκαθιστούν σωρηδόν οι Αμερικανοί στις μπανανίες τους. Αυτό ακριβώς το δικό τους μοντέλο είχαν υπόψη και προσπαθούσαν να το "προσαρμόσουν" σε όποια περίπτωση ηγέτη στεκόταν –με οποιονδήποτε τρόπο– εμπόδιο στα σχέδιά τους. Μόνο που, πώς να το κάνουμε, όποιες διαφωνίες κι αν έχει κανείς με κάποιους (και όσο μας αφορά, είχαμε πολλές), δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι πρόκειται για διαφορετικής πάστας πολιτικούς ηγέτες από τα τρισάθλια ανθρωπάρια των δικτατοριών "Made in USA". Τόσο ο Τσαουσέσκου όσο και ο Μιλόσεβιτς με τη στάση τους (τουλάχιστον σ' αυτό το πεδίο) έδειξαν ότι δεν προσφέρονταν για τέτοιου είδους "μεταχείριση". Θα πρόσεξε μάλλον ο αναγνώστης την "αγωνία" του "κατηγόρου" όταν "απορούσε" με τον Τσαουσέσκου "γιατί δεν έμεινε στο Ιράν" εν ασφαλεία και με τις "καταθέσεις" του (ακόμα τις "ψάχνουν";). Ή γιατί έστω δεν παριστάνει τον "τρελό" για να γλιτώσει. Α, "χαλάνε την πιάτσα" τέτοιοι άνθρωποι! Γιατί για τους σύγχρονους Μακιαβέλι δεν αρκεί η φυσική εξόντωση κάποιων "ενοχλητικών". Θα πρέπει επίσης να εξοντωθούν ηθικά και πολιτικά. Ει δυνατόν, αυτά να γίνουν και μέσα από τυπικά "νόμιμες" διαδικασίες. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημά τους με την περίπτωση Μιλόσεβιτς.

Προβλήματα "Δικαιοσύνης"

Αποτελεί, λοιπόν, δύσκολη υπόθεση η πραγματοποίηση της δίκης Μιλόσεβιτς. Οχι γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία ή δεν μπορούν να βρουν ή να κατασκευάσουν (η "τεχνική" σ' αυτό το πεδίο έχει "προοδεύσει" πολύ). Το κύριο πρόβλημά τους είναι ο… Μιλόσεβιτς. Η αποφασιστικότητα που έδειξε να δώσει πολιτική μάχη και εφ' όλης της ύλης. Αλλά κάτι τέτοιο είναι το τελευταίο που θα ήθελαν οι σκηνοθέτες της "δίκης". Και δεν μπορούν βέβαια να το λύσουν κλείνοντας κάθε τόσο το μικρόφωνο του Μιλόσεβιτς. Ούτε αποτελεί την καλύτερη λύση να την κρατήσουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας (όπως ήδη με έναν τρόπο το κάνουν) μια και το ακριβώς αντίθετο, και μάλιστα πολύ θορυβωδώς, "διαφήμιζαν" μέχρι πριν από λίγο καιρό. Υπάρχει βέβαια και η "λύση" της "αρρώστιας" του Μιλόσεβιτς, της "αυτοκτονίας" και άλλα τέτοια για τα οποία πάντα είναι ικανοί. Ωστόσο, εκεί που βρίσκονται τα πράγματα, μάλλον ανάποδα θα τους γύριζε κάτι τέτοιο. Είναι αλήθεια ότι η μετατόπιση του επικέντρου του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην Κεντρική Ασία τους έδωσε μια "ανάσα". Ωστόσο το πρόβλημα παραμένει και επανέρχεται κάθε τόσο. Πάνω απ' όλα, παραμένουν ανοικτές οι πληγές που δημιούργησαν. Στη FYROM, στο Κόσοβο, στη Σερβία, συνολικά στη Γιουγκοσλαβία και γενικότερα στα Βαλκάνια. Ούτως ή άλλως, η σύνδεση υφίσταται. Μια εκδοχή αποτελεί να χρησιμοποιηθεί η δίκη για να προωθηθούν σχέδια και διευθετήσεις στην περιοχή. Μόνο που αποτελεί δίκοπο μαχαίρι (ήδη η απόφαση να διωχθούν και κροάτες στρατηγοί προκάλεσε πολιτική κρίση στη "φίλη" Κροατία). Ακόμη περισσότερο. Είναι δυνατό –και πάντα, όσο ο Μιλόσεβιτς δεν υποκύπτει– μια τέτοια, πολιτική εξ αντικειμένου, δίκη να πυροδοτήσει εντελώς ανεπιθύμητες παρενέργειες.

Δυσκολευόμαστε, λοιπόν, να δούμε αν και πώς θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν μια τέτοια "δίκη". Κλείνοντας, στο κεφάλαιο Γιουγκοσλαβία–Βαλκάνια, ούτως ή άλλως θα επανέλθουμε.

Για την ώρα αυτό που μπορούμε να προσδοκούμε είναι ότι ο Μιλόσεβιτς θα "κρατήσει", αλλά και ότι οι προοδευτικοί άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο θα ενεργοποιούνται όλο και περισσότερο. Κι όχι μόνο γι' αυτό το ζήτημα.

Δημοσιευθηκε στην Προλεταριακη Σημαια