«Η
νίκη της μεγάλης Οκτωβριανής σοσιαλιστικής
επανάστασης στη Ρωσία, που επιβεβαίωσε
την ιστορική αλήθεια των μαρξιστικο-λενινιστικών
ιδεών, και απόδειξε ότι ο λενινισμός
έγινε ο πραγματικός μαρξισμός της
σύγχρονης εποχής, προκάλεσε πλατιά
διάδοση των λενινιστικών ιδεών στο
επαναστατικό κίνημα, μπολσεβικοποίηση
των κομμάτων της εργατικής τάξης και
συνάμα προκαθόρισε σοβαρές αλλαγές
στην τακτική των αντιπάλων της
μαρξιστικο-λενινιστικής διδασκαλίας.
Σε
πρώτη γραμμή ολοένα και περισσότερο
προωθείται η πάλη ενάντια στον λενινισμό.
Οι
Κ. Κάουτσκι, Ο. Μπάουερ, Τ. Μάζαρικ και
άλλοι "απόδειξαν" ότι ο μπολσεβικισμός,
η ρούσικη εμπειρία κλπ δήθεν δεν είναι
κατάλληλα για τη Δύση. Οτι ο λενινισμός
έρχεται σε αντίθεση με τη μαρξιστική
διδασκαλία, ότι η κοινωνική θεωρία των
Μαρξ και Ενγκελς σε αντίθεση με τον
"μπολσεβίκικο κεντρισμό" δήθεν
επιβεβαιώνει τον ατομικισμό, την ελεύθερη
πρωτοβουλία της προσωπικότητας, ότι οι
Ρώσοι γενικά δεν είναι ικανοί να
πραγματοποιήσουν τον μαρξιστικό
κομμουνισμό, επειδή διαβρώθηκαν από
τον Τσαρισμό. Ενάντια στον λενινισμό
καταφέρονται την περίοδο αυτή και κάθε
είδους "αριστερά" ρεύματα από τον
Α. Πάνεκουκ, τον Γ. Γκόρτερ, ως τον Κ.
Κορς, Ρουντ Φίσερ και την Α. Μάσλοβα.
Καλυπτόμενοι πίσω από την αξίωση να
"αποκαταστήσουν" τη σημασία της
επαναστατικής διαλεκτικής που υποτιμήθηκε
από τους οπαδούς της 2ης Διεθνούς και
δήθεν ακόμα από τον λενινισμό, οι
"αριστεροι" προχώρησαν στην
αναθεώρηση της μαρξιστικής θεωρίας στη
βάση της αναζωπύρωσης του "χεγκελιανού
στοιχείου", θεμελιώνοντας με τη
βοήθεια του "χεγκελιοποιημένου
μαρξισμού" τη δική τους αντιδιαλεκτική
θέση.
Στην
ουσία, στην ίδια μ’ αυτούς φιλοσοφικο-θεωρητική
πλατφόρμα, βρέθηκαν και τα δεξιά στοιχεία
του ΚΚ Γερμανίας (οι ομάδες Π. Λεβί, Γ.
Μπράντλερ, Α. Τάλγκεϊμαρ) που επίσης
προσπάθησαν να αντιπαραθέσουν στο
"ρώσικο μπολσεβικισμό" τον
ιδεαλιστικά διαστρεβλωμένο "δυτικό
μαρξισμό".
Αλλά
και στις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης,
στη βάση της αναρχικής ιδεολογίας των
Π.Ζ. Προυντόν , Μ. Μπακούνιν και Ζ. Σορέλ,
επίσης εμφανίστηκαν κάθε είδους ομάδες
που πρόβαλαν αξιώσεις στην ανάπτυξη
του μαρξισμού, στηριζόμενοι στην
ιδεαλιστική φιλοσοφία.
Ολα
αυτά τα ρεύματα και τάσεις, παρά το ότι
παρουσιάζονταν με διαφορετικά εξωτερικά
γνωρίσματα, στην ουσία, ήταν ενιαία στον
αγώνα τους ενάντια στον λενινισμό…
Πιο
παραστατικά διατύπωσε την ουσία του
δυτικοευρωπαϊκού μαρξισμού ο Καρλ Κορς
που έγραφε στη δεκαετία του ’30:
"Η
θεωρητική τελειοποίηση της μαρξιστικής
διδασκαλίας δεν συνδέεται πια με την
πρακτική του εργατικού κινήματος με
άμεσο τρόπο. Ομως και οι δυο αυτές
διαδικασίες –η ανάπτυξη στις νέες
κοινωνικές συνθήκες της παλιάς θεωρίας
που διατυπώθηκε σε περιορισμένη ιστορική
εποχή και η νέα πρακτική του εργατικού
κινήματος– πραγματοποιούνται με σχετική
ανεξαρτησία της μιας από την άλλη"».
(Ν.
Μπεσόνοφ: «Η αναθεώρηση του μαρξισμού
από χεγκελιανές θέσεις» στην «περιοδική
θεωρητική έκδοση» του ΚΜΕ – παράρτημα
Θεσ/νίκης, Μάρτης 1981).
