Βιετναμ-Καμποτζη-Λαος (ειδικη εκδοση του ΕΚΚΕ- Απριλης 1975)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1) Πρόγραμμα του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου του Νοτίου Βιετνάμ (FNL)-Δεκέμβρης 1960
2) Πολιτικό Πρόγραμμα του Ενιαίου Εθνικού Μετώπου Καμπότζης (F.U.N.K.)- Μάης 1970
3)Η Επίσημη Θέση των Πατριωτικών Δυνάμεων του Λάος για τον Ειρηνικό Διακανονισμό του Προβλήματος του Λάος-Οκτώβρης 1972
Η άνοιξη του 1975 ήταν σημαντική για τον πλανήτη, καθώς η αποχώρηση των ΗΠΑ από την Ινδοκίνα, μετά την ταπεινωτική ήττα στο Βιετνάμ, σηματοδοτούσε την πρώτη απτή ένδειξη της σχετικής αποδυνάμωσης των ΗΠΑ και της μακράς, και όχι δίχως ασυνέχειες, στρατηγικής τους εξασθένισης (παρά τη στρατηγική επέκτασή τους που είδαμε να συμβαίνει ως και επί Μπους Β’). Η τριπλή, εντός λίγων εβδομάδων, νίκη των λαών της Ινδοκίνας, εγκαινίαζε μια περίοδο γρήγορων ανακατατάξεων στο ιμπεριαλιστικό αλλά και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, οι οποίες, μέχρι τις αρχές του 1980 είχαν αλλάξει εντελώς την προς ανάλυση πραγματικότητα.
Στον κόσμο είχαν σημειωθεί τρομερές αλλαγές σε σχέση με το «παραδοσιακό» ως τότε σχήμα του ψυχρού πολέμου (σοσιαλιστικό vs. ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο). Το σοσιαλιστικό «στρατόπεδο» είχε βέβαια προ καιρού διασπαστεί, με το μεγαλύτερό του τμήμα να προσχωρεί σε ενιαίο σύστημα κοινωνικών σχέσεων με το δεύτερο (δηλ. το ιμπεριαλιστικό), όμως να υπόκειται εμφανώς από τότε (μέσα δεκαετίας ’70) στις συνέπειες των νόμων του ιμπεριαλισμού, και ενίοτε κάποιες κινήσεις του να δείχνουν ότι καθίσταται πιο επικίνδυνο για την ειρήνη από τους άλλους. Το δε εναπομείναν τμήμα του, με μικρές και πληγωμένες δυνάμεις, είχε ιδιαίτερα βαριά θεωρητικά καθήκοντα ερμηνείας των αιτιών επικράτησης του ρεβιζιονισμού, οργανωτικά καθήκοντα ανασυγκρότησης των διεσπαρμένων- λόγω απογοήτευσης από τη ρεβιζιονιστική πολιτική- κομμουνιστών και φίλων, και το πρωταρχικό πολιτικό καθήκον ανάλυσης της δραματικά τροποποιούμενης σύγχρονης επικαιρότητας. Παράλληλα, ένας νέος παράγοντας είχε κάνει την εμφάνισή του: η ισλαμική (αντ)επανάσταση, η οποία δεν «χώραγε» σε καμία προγενέστερη ανάλυση.
Ας σκεφτούμε μόνο μερικές εξελίξεις: νίκη λαών στην Ινδοκίνα, διακοπή της Πολιτιστικής Επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Κίνα, ανάληψη της εξουσίας της Αιθιοπίας από το στρατηγό Μεγκίστου, που τον στηρίζει.. η ΕΣΣΔ, εισβολή Βιετνάμ στην Καμπότζη, νίκη φιλοσοβιετικών δυνάμεων στο ισλαμικό Αφγανιστάν, ρήξη Κίνας με Αλβανία, εισβολή Κίνας στο Βιετνάμ, ανατροπή Σάχη στο Ιράν, επέμβαση σοβιετικών στο Αφγανιστάν, για να μη μιλήσουμε για το ιταλικό 1977 και τη διαμάχη για τον ανερχόμενο τότε και πολυδιαφημιζόμενο ευρωκομμουνισμό. Να ερμηνεύσει, λοιπόν, ποιος τι…
Απ’ αυτή την άποψη, η τριπλή νίκη των λαών της Ινδοκίνας είχε και την… «αρνητική» πτυχή της, αφού οι περισσότεροι και δη οι μαρξιστές-λενινιστές, που είχαν αντικειμενικά μια προδιάθεση για «αριστερισμό», αφού στο ρεβιζιονισμό έκαναν κριτική εξ αριστερών, στάθηκαν στην επιβεβαίωση της θέσης αρχής ότι οι λαοί, ανεξαρτήτως μεγέθους, μπορούν να νικήσουν τους ιμπεριαλιστές, και δεν μπόρεσαν να ερμηνεύσουν όλες τις παραπάνω δυσκολοχώνευτες εξελίξεις, μα ιδιαιτέρως τη θέση των ΗΠΑ σε φάση εξασθένισης, που θα αποτελούσε εφ’εξής την κύρια πτυχή της αντίθεσης του σύγχρονου κόσμου.
Τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικό δίδαγμα εκείνης της εποχής για τη σημερινή κατάσταση, όπου η συμπύκνωση του πολιτικού χρόνου σε εσωτερικό και διεθνές επίπεδο, δεν έχει προηγούμενο.
Ωστόσο, το μπροσουράκι που εξέδωσε το ΕΚΚΕ την ίδια περίοδο (ομολογουμένως, εξαιρετικά άμεσα, όπως έτσι πρέπει να κάνουν πάντοτε οι αριστερές δυνάμεις) διατηρεί την αξία του και για άλλους λόγους.
Πρώτον, γιατί αποδεικνύει την πλατύτητα των μετώπων που πρέπει να χτίζονται για να πετυχαίνονται νίκες σε επίπεδο χώρας (και όχι σε επίπεδο μικρόκοσμων, σαν αυτούς της σημερινής ελληνικής αριστεράς). Για παράδειγμα, οι Ερυθροί Χμερ, που διακρίθηκαν στον αριστερισμό (ή, στην πραγματικότητα, τη δεξιά πολιτική της έμφασης στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, με παράλληλη αδιαφορία, ή μάλλον, επιδείνωση των παραγωγικών σχέσεων), οι οποίοι μάλιστα, διατήρησαν ακόμα και 2,5 χρόνια αφότου είχαν καταλάβει την εξουσία την «αναστολή της αυτοτελούς δημόσιας παρουσίας» τους, για να νικήσουν (γιατί αυτό τους ενδιέφερε, όχι η αυτοεπιβεβαίωση της αριστεροσύνης τους στον καθρέφτη τους) δημιούργησαν μέτωπο με το βασιλιά της χώρας (Σιχανούκ). Αυτή η συμμαχία, φυσικά, δεν τους εμπόδισε να προβούν σε οποιαδήποτε (αριστερίστικη ή δεξιά) πολιτική ήθελαν. Αντίθετα, όπως θα δει κανείς στο πρόγραμμα του F.U.N.K (Ενιαίο Εθνικό Μέτωπο Καμπότζης), ακόμα και όσα υπέγραφαν (π.χ. για τη διατήρηση του νομίσματος), δεν τους εμπόδιζαν να υιοθετήσουν πιο «επαναστατικά» μέτρα ακόμα και πριν την τελική νίκη του 1975 (ήδη από το 1973 δημιουργούνταν οι.. «προχώ» συνεταιρισμοί).
Διανοείται κανείς τι «γάμος του Κουτρούλη» θα λάμβανε χώρα στην «αριστερή πιάτσα» αν οποιαδήποτε αριστερή οργάνωση ή κόμμα στη σημερινή Ελλάδα, προέβαινε σε αντίστοιχης (έστω και σε μικρότερο βαθμό) πλατύτητας μέτωπα; Η «εξ αριστερών» κριτική εναντίον του «προδότη», για άλλη μια φορά θα αγνοούσε τις καλύτερες, και δη τις πιο επαναστατικές και (πρωτίστως) νικηφόρες, παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος..
Δεύτερον, γιατί οι ίδιες οι εμπειρίες των χωρών που κατάφεραν τέτοιο πλήγμα στον ιμπεριαλισμό, μας υπενθυμίζουν μελαγχολικά ότι υποχρεούμαστε να μελετούμε και τα αίτια για τα οποία, και οι τρεις χώρες, που ήταν και οι τελευταίες που νίκησαν στον 20ό αιώνα, όχι μόνο δεν ξέφυγαν του «κανόνα» να σταματούν να αποτελούν την ελπίδα των λαών, να χάνουν την πρωτοφανών διαστάσεων αλληλεγγύη των υπόλοιπων λαών, αλλά, η μία εξ αυτών, δημιούργησε ένα στίγμα στην ελπίδα της ανθρωπότητας, της οποίας οι οπαδοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αρνούνται ακόμα και να μελετήσουν (τα αίτια εμφάνισής του), και ως μεταφυσικοί αναφωνούν απλώς «μακριά από μας», «έξω από δω» κλπ.
Όμως, πόσο σίγουροι είμαστε ότι, αν εμείς σταθούμε κάποτε τυχεροί και νικήσουμε, θα είμαστε «πιο μάγκες» ή, έστω, πιο έμπειροι από τους Βιετναμέζους, και δεν θα υποχρεωθούμε τελικά «να διαλέξουμε ιμπεριαλιστή», τη στιγμή που δεν μελετάμε πώς κάτι τέτοιο συνέβη στους παγκόσμιας αναγνώρισης βιετναμέζους αγωνιστές (που δεν είναι δεδομένο ότι ήταν όλοι «πιασμένοι» ή μεγαλοκρατιστές); Πόσο σίγουροι είμαστε ότι, παρότι σίγουρα δεν θα οικοδομήσουμε «προχώ» συνεταιρισμούς α λα Καμπότζη, δεν θα έχουμε να πάρουμε έκτακτα μέτρα αντιμετώπισης (της πείνας, των αντεπαναστατών κλπ) που δεν θα τα είχαμε ποτέ φανταστεί; Και ποιος λέει ότι δεν θα κάνουμε το λάθος να τα «τεκμηριώσουμε» και θεωρητικά αυτά τα μέτρα, λίγο καιρό μετά αφότου τα εφαρμόσουμε, τη στιγμή που δεν καθόμαστε καν να μελετήσουμε τα αίτια που οδήγησαν τους ήρωες Καμποτζιανούς να το κάνουν;
Καλή ανάγνωση, λοιπόν…
Αναρτηθηκε 30-12-2013 https://parapoda.wordpress.com/tag/πολ-ποτ/
